Een oude kennis van me, had een bepaalde filosofie. Hij stelde dat als je ergens een periode gewoond hebt, dan moet je er nooit meer naar terug gaan. Je moet de herinnering die je aan die plek hebt laten zoals die is. Een later bezoek zou de herinnering alleen maar schade en de leuke dingen die je er meegemaakt hebt komen niet meer terug. Hier zit veel waarheid in. Maar ik kijk er anders tegen aan. Omdat er onlangs een oude vriend van me overleden is, vond ik het om onduidelijke rede nodig om naar de Oude en Nieuwebildtdijk te fietsen. Naar de gemeente het Bildt waar ik 10 jaar gewoond heb en waar mijn kinderen geboren zijn.
Op de dijken was in 30 jaar niets veranderd. Dat was eigenlijk het deprimerende van de tocht. Er was wat gesloopt en er was wat nieuwbouw maar het sfeertje was er nog en was onaangetast. Het dorp Oudebildtzijl lag er fraai bij. De kroeg was open en de kerk ook. Precies zo als het hoort. Voor zover ik kan overzien zijn er nog 3 actieve kerken in gebruik. Een Gereformeerde, een Doopsgezinde en de Vrije Evangelische Gemeente. En er zijn nog kerken die verbouwd zijn tot woonhuis. Waarvan het niet duidelijk is welke duistere en sektarische rituelen zich er ooit hebben afgespeeld.
Ook de Julianakerk was dus open. Niet voor een dienst maar
voor de toerist. De Julianatoren is gebouwd op een woonhuis. De andre kerken
zien er somberder en meer als een aardappelschuur uit. Het aardige was dat
ieder geloofje zijn eigen bakker had. Er waren ooit dus pak weg 6 bakkers in
een klein dorp als Oude Bildtzijl, maar de klandizie kwam natuurlijk ook van de
dijken met hun tientallen kleine arbeidershuisjes. Op YouTube vond ik in twee
delen een autorit over de dijk. Bij elkaar een halfuur. Deel 1 en deel 2. De liefhebber kan het eventueel nog eens over doen op Google Streetview.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten