Kattenbelasting

Toen ik laatst thuis kwam, rook ik een penetrante poeplucht. ‘Ja hoor’, dacht ik en keek naar mijn schoenen. Een bruine rand kwam onder de zool van mijn rechter schoen uit. Bingo. Ik had in de hondenstront gestaan. Nu zie je de laatste tijd niet zoveel hondenpoep meer op straat. Mensen worden op straffe van een boete gedwongen zo genoemde hondenuitlaatplaatsen te gebruiken, er zijn hondenpoepbakken, schepjes, zakjes, drollengrijpertjes en drollenharkjes. Vroeger zag je hondendrollen op straat liggen, tegenwoordig ook maar nu zitten ze meestal in een plastic zakje. De tijden veranderen. Het gaat als volgt te werk. De hond poept. Het baasje stroopt het zakje binnenste buiten over zijn hand en pakt het uitwerpsel en stroopt het zakje van zijn hand, zodat de drol verpakt wordt. Hele verbetering. Vooralsnog had ik kennelijk niet in een verpakte drol gestaan. Nu heb ik vroeger honden gehad. Er was toen nog geen sprake van zakjes, bakjes of grijpertjes. Je hond kon nog naturel het trottoir bevuilen. Maar het was wel de bedoeling dat honden in de goot hun behoefte deden.

Drol van Wim T. Schippers in het Bos van Epey

Toen ik een jaar of 18 was, heb ik een hond uit het asiel gehaald. Een bastaard stond in het hondenpaspoort dat met het dier mee geleverd werd. Het was een klein vrouwtje met de tekening van een herder en met de sik van een terriër. Het was een onafscheidelijk kameraadje die geen moment van je zijde week. Een lief beest en ik noemde haar Lucy. In die tijd vernoemden ik mijn huisdieren naar verloren liefdes. Lucy was een meisje uit mijn klas. Kort blond haar en een slank, jongensachtig figuurtje. In een portiek in de 2^de Boerhavestraat begonnen we aan een wankele relatie. Lucy was beeldschoon en tegen de tijd dat ik er achter kwam dat ik tot over mijn oren verliefd op haar was, maakte zij het uit.

De tweede hond was een dochter van Lucy. Het was een klein bijna zwart beestje. Het enige dat aan haar moeder deed denken was de terriërachtige sik. Haar aanhankelijkheid was mogelijk groter dan die van haar moeder. Ik noemde haar naar mijn tweede dramatische verlopen liefde, Jitka. Jitka kwam uit Tsjecho-Slowakije. De relatie is nooit veel verder gekomen dan wat gehannes in een parkje. Ze moest weer terug naar Tsjecho-Slowakije. Mij in verbijstering en diepe wanhoop achterlatend. Na een periode van theatrale en diepe rouw bleef nu slechts een ding over. Een hond. Ik zou vanaf nu alleen en eenzaam mijn pad vervolgen en daar hoorde een hond bij. Een hond heeft verschillende voordelen. Een hond breekt je hart niet en is goedkoper in onderhoud dan een vrouwspersoon. Minder veeleisend. Je kunt praten tegen een hond tot je een ons weegt, het beest praat niet terug. Een hond kwispelt alleen met zijn of haar staart. Maar er staan wel wat verplichtingen tegenover. Het uitlaten bijvoorbeeld. Als je op een koude winterochtend net wakker bent en eruit moet omdat de hond op knappen staat.

Of de hondenbelasting. Ook zoiets. Zolang ik honden had, heb ik overijverige belastingambtenaren achter me aan gehad. Een voormalig collega van me had drie kleine hondjes. Zo genoemde kuttelikkertjes. Zij vond het vooral onrechtvaardig dat bijvoorbeeld een Deense dog net zoveel belasting moet betalen als haar dwerg Pekinees. Daar had ze een punt. De Pekinees doet een jaar over wat de Dog op een dag uitpoept. Misschien dat ze honden kunnen uitrusten met een chip. Net zoals bij de vuilcontainers. Een poepchip om de hoeveelheid ontlasting te meten. Van tijd tot tijd boert ook het bericht op dat de gemeente Leeuwarden, kattenbelasting gaat heffen. 

Dat was ook iets wat mijn collega van de kuttelikkertjes onrechtvaardig vond. Over een poes wordt geen belasting geheven. Nu moet ik altijd lachen om dit soort berichten. Mijn pluisgenoot is meer buiten dan binnen. Net als de katten van de buren. Hoe zou de belastingambtenaar dat willen controleren. Kattenbakken zoeken? Katten blaffen ook niet als de kattenbakkencontroleur aanbelt. Gelukkig niet.

     

De afgevroren teen van Blije

Omdat ik vernomen had dat de lokale kroeg in Blije een potje met een afgevroren teen op sterk water zou hebben, leek het me de moeite waard het dorp met een bezoek te vereren. De teen was afgevroren tijdens de Elfstedentocht van 1963. Een historische teen dus. Reden dus om via de Ee naar Birdaard te fietsen en vandaar naar Blije. Mooie tocht. Wel een heel end. Vooral omdat ik voornemens had na het bezoek aan de horecagelegenheid de tocht voort te zetten richting het Bildt. In de kroeg was niemand. Maar het was al een klein wonder dat hij open was. Het bleek een authentiek Friese kroeg. Zoals je niet veel meer ziet. Er was geen bar en geen barkrukken, maar in een hoek stond een tafeltje met daarop de bierpomp. Onder het tafeltje stond het vat. Aan de muur hingen wat planken met flessen sterke drank. Geen teen. Na even om me heen te hebben gekeken, kwam de barman binnen. Schonk zonder iets te vragen een groot glas bier voor me in. Voorzichtig informeerde ik naar de teen. Het was tenslotte het doel van mijn fietstocht. De barman antwoordde niet en keek peinzend naar de knop van de bierpomp. Na geruime tijd stilte haalde hij een potje uit een kast en hield het voor mijn neus. “It is de tean fan Syb Kluifstra”, zei hij somber. In het potje zat een gelige, troebele vloeistof. Met enige moeite kon ik een donker hompje zien drijven met iets wat op een teennagel leek. Ik mocht er geen foto van maken. “As it Alvestêdetocht museum der efter komt, gean hja der om seure”, legde de barman uit. Snel borg hij de macabere relikwie weer op. Maar mijn fietstocht was niet voor niets geweest, alhoewel ik geen foto had.

“Ik ha ek in sok fan Reinier Paping”, ging de barman verder. ”. Ik begreep dat ik op het spoor was van een belangrijke historische ontdekking. Zou geweldig zijn als ik een foto van de sok van Reinier Paping kon maken. Maar het Elfstedentocht museum zou wel weer dwars liggen. Om de sok te zien mocht ik in de huiskamer achter het café. Er zat een stok oud wijfie iets te doen dat op breien leek. De huiskamer rook of als er drie eeuwen spruitjes waren gekookt. Uit een la van een kast haalde de barman een doos waar hij een grote geitenwollen sok uit haalde. Rafelig en met minstens drie knollen van gaten. “Út 1963", zei hij eerbiedig of hij het 8ste wereld wonder in zijn hand hield. “Ik ha ek de krante dy Paping yn syn klean drûch”. Ik stond perplext een dergelijke historische verzameling was meer dan ik had verwacht. In 1963 was er nog geen sprake van thermische schaatspakken of isolerend ondergoed. Schaatsers stopten daarom kranten onder hun kleding. Paping moet in 1963 in ieder geval goed in de kranten gezeten hebben want de barman haalde een forse stapel vergeelde en verfrommelde Leeuwarder Couranten uit een kast. Triomfantelijk wees hij op de datum. 16 januari 1963. Twee dagen voor de barre tocht.

Uiteraard mocht ik weer niet fotografen. Maar de barman was zeer vereerd en blij met mijn belangstelling. Ik mocht een afgescheurd hoekje van een van de kranten hebben. Ook voor de pils hoefde ik niet te betalen. Ook gaf hij me het adres van ene Braaksma uit Wierum. Braaksma zou ondergoed van verschillende schaatsers hebben en mogelijk ook een teen in een potje. Maar dat was wat uit de buurt en ik besloot een andere keer naar Wierum te fietsen. Dol gelukkig met mijn aanwinst fietste ik naar huis. Misschien kon ik er een goede prijs voor krijgen op de internetveiling. Maar dan had je een certificaat van echtheid nodig. Dan moest ik de handtekening van Reinier Paping hebben. Het zelfde probleem had ik met het plankje van het oorspronkelijke wereldberoemde brugje bij Bartlehiem. Het betreft een plankje die ik ooit meegenomen heb toen het brugje werd gerestaureerd. Maar dat neemt niet weg dat het een uniek stuk is, dat alleen maar unieker wordt, want een Elfstedentocht valt niet te verwachten. Palmbomen aan de oevers van de Ee zijn waarschijnlijker. Eenmaal thuis borg ik het oude stukje krant zorgvuldig op. Als ik nu nog een stukje van de onderbroek uit Wierum kon krijgen of mogelijk zelfs een afgevroren teen, dan begin ik een Elfstedentocht museum.

Nog even over breien

Vorige winter kreeg van een vriendin een zelf gebreide das. De das was met grote houten breinaalden gemaakt van felgekleurde wol. Ik deed of ik er erg blij mee was, maar stopte het schreeuwerige cadeau toen ik thuis was, diep weg in een kast. De neiging om het ding weg te gooien wist ik maar net te onderdrukken. Niet zo zeer vanwege de felle kleuren maar omdat ik vanaf mijn vroegste jeugd slechte ervaringen heb met bepaalde vormen van handnijverheid. Met name het breien. In de familie waar ik uit kom werd bijna door de meeste vrouwelijke leden enthousiast gebreid. Er werden breipatronen en ideeën uitgewisseld en overgebleven bollen wol geruild. Omdat al deze huisvlijt een product moest opleveren, lag een wollen trui voor mijn persoon voor de hand. Ik was nog niet zo groot en de winters waren nog winters. Meerdere dikke truien waren noodzakelijk. Dat stond vast.

Ook producten als mutsen, handschoen, sokken en dassen werden volop vervaardigd. Mijn jongensgarderobe bestond voornamelijk uit wollen kledingstukken van uiteenlopende aard. Ik liep rond als een zuurstok. Zelfs mijn sokken waren in de toen gangbare motieven en kleuren gebreid. Kabelmotieven en vooral Noorse en Scandinavische motieven waren populair. Een gebreide trui heeft een voorpand en een achterpand. Deze moesten gepast worden. Hierbij deed ik uiteraard dienst als paspop. Erger was het als een van de panden niet beviel of als er een fout ingeslopen was. De trui moest dan uitgenomen worden. Weer terug gebracht worden tot de bol. Zogezegd. Ik moest dan met mijn armen vooruit gaan zitten terwijl mijn moeder de draad er omheen wikkelde. Ik zie het nog voor me. Op mijn klachten dat de truien jeukte werd geen gehoor gegeven. Eigenlijk wilde ik liever een zwarte koltrui  Deze waren populair. Maar de breiwoede had de hele familie in zijn greep.

Er werd gebreid tot de stukken er af vlogen. Gelukkig was ik niet de enige die vanonder tot boven vol met de Scandinavische motieven rond liep. Een tante was gespecialiseerd in de Schotse ruit. Haar kinderen waren geheel geblokt. Een ander breide weer alleen kabelsteken en schipperstruien. Het vervelende was dat al die tantes kennelijk in de veronderstelling verkeerden dat ik een gebrek aan lekkere warme truien had. Terwijl mijn klerenkast er uit zag als een Noorse kledingwinkel. Ook werd er gehaakt. Vooral pannenlappen. En ook borduren was populair. Overal in huis verschenen kussentjes met een geborduurde afbeelding. Meestal iets met bloemen. Ook op tafelkleden verschenen borduursels. Een buurvrouw begon spontaan de Nachtwacht op een tafelkleed te borduren. Of het ding ooit afgekomen weet ik niet. Misschien leuk voor het Fries Museum. Een borduurwerkjestentoonstelling.

Culturele Breistad van Europa 2018

Soms vraag ik me wel eens af of Leeuwarden wel zo geschikt is om de Culturele Hoofdstad van Europa in 2018 te worden. Nu is cultuur een breed begrip. Maar ik kan me nog steeds goed herinneren dat Leeuwarden in een herenakkoord met Groningen het Frysk Orkest en twee hogescholen op kunst gebied inruilde voor Het Agrarisch 'van Hall instituut'. Kunst werd de stad uitgegooid. Koeien waren belangrijker. Terecht, misschien? Maar het blijft een merkwaardige keuze. En dan nu doen of we zo ontzettend cultureel zijn is gezien de geschiedenis een beetje misplaatst. Voor de gemiddelde Fries is de hoogst denkbare culturele uiting, de jaarlijkse dorpskermis. Het geringe gevoel voor cultuur wordt het meest zichtbaar in het nieuwe Fries Museum. 

Het cultureel erfgoed in gruwelijke nieuwbouw. De Hindelooper stijlkamers in een blok beton. Het diepe wantrouwen dat ik al had, gezien de inrichting van het oude Fries Museum werd bewaarheid. Het oude museum had nog iets authentieks. Zo kan ik me herinneren dat ik bij een bezoek plotseling in de fietsenstalling stond. Een mede museumbezoeker stond geïnteresseerd naar de tweewielers te kijken, al betrof het waardevolle museumstukken. Ook de schoonmaakkast heb ik van binnen gezien. Die stond open. Aan weerskanten hing een portret van een Friese stadhouder. Er staken een paar bezems met dweil tussen uit. Het was net pop-art. Het had een bepaalde charme die ik mis in de nieuwbouw. Nu zou je denken dat het Fries Museum handig inspeelt op het Culturele Hoofdstad van Europa 2018. We weten al jaren dat het zwaard van Grutte Pier en de onderbroek van Mata Hari weinig of geen toeristen trekt. Reden genoeg om je blik eens Europees te verleggen. Niets van dat. Het Fries Museum opent een tentoonstelling over breien. Met ja ja, let op, internationale breikunstenaars en Frieslands opper breister Claudy Jongstra, compleet met een hoekje voor breiende plattelandsvrouwen. De breipatronen zijn te downloaden via de website. 

De tentoonstelling loopt goed. Busladingen plattelandsvrouwen worden af en aangevoerd. Inkomsten voor de stad. Iedere plattelandsvrouw drinkt wel een of twee kopjes koffie en koopt een gebreide Oldehove. Dat tikt aan. Dus ik moet niet zeuren. Wat zal het mij ook een worst wezen. Al zit koning Willem er te breien. Mij zul je niet horen zeggen dat breien geen kunstvorm is. Ook al zit het niet in het vakkenpakket van de gemiddelde kunstacademie. Misschien de brei-academie voor Hoger Brei Onderwijs. Maar de weigering van het museum om een overzichtstentoonstelling voor de 95 jarige landschap schilder Jentje Popma te organiseren is me in het verkeerde keelgat geschoten. Het argument was dat Popma geen internationale bekendheid geniet. Er vallen dus geen overvolle bussen met Japanners, Duitsers of Amerikanen te verwachten. Bovendien kan de man niet breien. Breiend gaan we op naar het culturele hoofdstad jaar 2018. De klapper in het Fries museum dat jaar zijn de tentoonstellingen van internationaal bekende mandvlechtkunstenares Saskia Stopnaald en kantkloskunstenaar Kees Klosma. Kees geeft kantklosworkshops in New York en Parijs. Je moet als Fries kunstenaar dus internationale bekendheid hebben om in het Fries Museum te hangen. Of erg goed kunnen breien. Beter nog is dat de kunstenaar dood is. Dat is handiger voor het museum. Aan een levende kunstenaar heb je net niks. Lopen alleen maar in de weg. Gaan lopen klieren met de bustehouder van Mata Hari. Is veel te levendig. Morgen ga ik even kijken in het plattelandsvrouwen breihoekje van het museum om in een plattelandsvrouw te knijpen. Kijken of ze nog leeft. 

Probleem cumulatie gebied

De laatste probleemflat die in Leeuwarden gesloopt werd, betrof de Annie Westlandflat. Er woonden veel studenten in de flat. Ik kan me herinneren dat de toenmalige burgemeester Dales code rood afkondigde voor de flat en directe omgeving. Helikopters met infra rood apparatuur speurden naar hennepkwekerijen. Tegen overlast werd streng opgetreden. Uiteindelijk werd de flat gesloopt. Het is vaak eenvoudiger en goedkoper om de boel plat te gooien dan iets te ondernemen om de woonomstandigheden te verbeteren. Nu zal er niemand zijn die het oude en lelijke flatgebouw mist, maar slopen is wat rigoureus. Zelf heb ik ongeveer drie jaar in een dergelijk probleem cumulatie gebied gewoond. In de Populierstraat. Een flat boven het winkelcentrum van de wijk Heechterp. Bij de opening in 1963 werd het winkelcentrum een mijlpaal in de ontwikkelingsgeschiedenis van Leeuwarden genoemd. Maar Heechterp ontwikkelde zich in de jaren er na tot de armste woonwijk van het land en werd uitgeroepen tot zogenaamde Vogelaarwijk. Eind jaren 80 maakte het toenmalige Gemeentelijk Woonbedrijf er een hobby van om probleemgevallen op een kluitje te plaatsen. Alcoholici, junks, ex gedetineerde en veel allochtonen. Afgewisseld door de oorspronkelijke bewoners. De middenstand verliet het winkelcentrum al snel. De buurtsuper werd leeggeroofd waar de eigenaar bijstond. Het langst heeft de videotheek er gezeten. Ze verhuurde merkwaardige mierzoete Turkse films. Vanuit mijn flat keek uit over het wijkgebouw naar de snackbar van de broers Fred en Ab. Voor een snelle hap naar Fred en Ab, was de reclame leus. De snackbar was het centrum van de wijk. De broers waren een rots in de branding. Er werd naast blikjes bier ook jenever in dozen van 12 stuks verkocht en voordelige sloffen Malboro van onduidelijke herkomst. Met name op zondag -als de behoefte groot was- werd er goedkoop Aldi bier aangevoerd. Vanaf mijn balkon had ik een geweldig uitzicht op de drukte in de snackbar. Het was een non stop theatervoorstelling. Een televisie had ik niet nodig. Alles gebeurde live en vlak onder me. 

Kennissen van me kwamen regelmatig een middagje kijken. Politie, brandweer en ambulances reden af en aan. Arrestaties, vechtpartijen, bloedige ongelukken en uitslaande branden waren orde van de dag. Ik overwoog om toegang te heffen. Overlast was er in alle vormen en maten. Gezonde mensen die in Heechterp kwamen wonen veranderden binnen een half jaar in een geestelijk wrak. Spannend was bijvoorbeeld de hondenbrigade. De flats waren rijkelijk voorzien van hondenliefhebbers. Regelmatig kwam het voor dat ergens in de flat een viervoeter alleen werd gelaten en de hele wijk bij elkaar blafte en 's nachts wakker hield. Als er dan genoeg klachten bij de politie terecht kwamen, dan kwam de hondenbrigade. Een agent werd in een soort politieblauw Michelinpak gehesen en de voordeur werd opengebroken. Er volgde een hoop geblaf en gepiep en de lawaaimaker werd in een hondenarrestatiewagen afgevoerd. De buurt herademde. De hond is de beste vriend van de mens. Voor verdere informatie kon je terecht bij Fred en Ab. Ook huisuitzettingen zorgden voor de nodige afwisseling. Het betrof hier wanbetalers of krakers. De uitzettingen vonden plaats met veel machtsvertoon en met arrestatieteams en ME-busjes. Toen het duidelijk was dat het complex gesloopt ging worden werd er een comité opgericht tot behoud van de probleemflats. Je zou denken dat iedereen blij zou zijn, omdat de probleemflat met de grond gelijk gemaakt ging worden. Niet dus. Er werden avonden georganiseerd in het wijkgebouw en een heuse actiegroep opgericht. Er waren plannen om de flats slechts half te slopen en op het plein volkstuintjes te maken. Sociale types wilden de flats gebruiken voor vluchtelingenopvang. Alle mogelijkheden werden besproken. Atelierwoningen, aangepaste woningen voor bejaarden. Plannen genoeg. 

De gemeente had andere plannen ten aanzien van verbetering van de woonomgeving.

Rond 1990 werd het winkelcentrum uiteindelijk gesloopt. Ongeveer 30 jaar na de bouw. Treurig dat het ooit gebouwd werd. De dure koopwoningen die er voor in de plaats kwamen, zijn niet minder treurig. Tot op het saaie af. Weer geen mijlpaal in de ontwikkelings-geschiedenis van Leeuwarden. Het oude winkelcentrum was tenminste nog levendig, misschien iets te levendig. De dure nieuwbouw is intens saai en heeft niets met volkshuisvesting te maken. Van het budget van Vogelaar zijn alleen wat speeltuintjes opgeknapt en Heechterp is nog steeds de armste wijk van Nederland.

Miss Blanche

Mijn eerste sigaret was van het merk Groene Silky. In mijn familie zaten enkele notoire rokers. Ik herinner me een kleine rokerige huiskamer waar veel familie op bezoek kwam. Bietensalade naar oud Joodsrecept op de feestdagen. Op verjaardagen kreeg iedereen advocaat. Een zoetig vla-achtige substantie met een licht alcohol percentage. Voor mijn grootvader werd oude klare gekocht. Ik had een kleine, kromgetrokken opa die op een blaffende en gorgelende manier hoestte. Naast sigaren rookte hij 2 soorten shag, die hij mixte in een draai-apparaat. Ondanks zijn gerook is hij toch nog dik in de 80 geworden. Hoestend en rochelend. Dat wel. Mijn ouders zaten tegenover elkaar bij de kachel. Mijn moeder was een zware rookster. Ze had een merkwaardige manier van roken die het midden hield tussen pruimen en roken. Doordat ze zo nat rookte, kwamen er plukken tabak los, waar ze op koude en vervolgens in de asbak deed, zodat daar een bruine bergjes ontstonden, waartussen ze de peuken uitmaakte. We woonden boven een sigarenboer, dus dat was handig. Aanvankelijk rookte ze Groene Silky. Andere merken die ik me kan herinneren zijn Miss Blanche en Bastos. Het eerste pakje kocht ik toen ik een jaar of 14 was. Samen met een buurjongen, tijdens een vakantie op het eiland Texel. Stiekem in de bosjes rookten we de verboden middelen op. Overigens vonden er ook andere activiteiten van meer amoureuze aard plaats in die zelfde bosjes. Het roken van een sigaret en seksualiteit waren beiden verboden en daarom natuurlijk uitermate spannend.

Nu werd roken in de jaren 60 niet zoals vandaag de dag als een halsmisdrijf gezien. Het is nog niet zolang geleden dat er overal -ook in publieke ruimten- openlijk gerookt werd. In de treinen waren rookcoupés en in de bussen waren handige asbakjes op de rugleuning van de stoelen gemonteerd. Ook in de bioscopen, trouwens. Op mijn werk stond de asbak op mijn bureau en ook tijdens vergaderingen werd zwaar gerookt. Het moet ongeveer in 2004 geweest zijn toen hier verandering in kwam. Het roken op het station werd verboden. Om de rokende medemens te gemoed te komen werd de z.g. rookpaal ontwikkeld. Op bepaalde plaatsen op de stations werd een plekje gereserveerd waar gerookt kon worden. De paal -die alweer uit beeld verdwenen is- deed zijn naam eer aan. Hij produceerde veel rook en soms stond de hele paal in de fik, waarbij het gehele station blauw stond. Soms moest de brandweer de paal blussen. Rookpaal afgebrand. Een minder goede vinding dus. Op station Amersfoort zag ik laatst een andere vinding om de rokende reiziger te gemoed te komen. Het rookvierkant. Toen ik er enige tijd terug moest wachten op een aansluiting, viel me een geheel leeg perron op, waar in het midden een kluitje mensen in de vorm van een vierkant stonden. Het betrof een in het vierkant uitgezette lijn waarbinnen gerookt mocht worden. Zonder rokende paal. Peuken werden gewoon op de grond gegooid. Het was best gezellig in het rokersvierkant. Verslaafden onder elkaar.

Weaze

Later volgde het rookverbod in cafés. Er kwamen speciale rookruimten die werden uitgerust met ventilatoren. Opvallend hier aan was dat het café meestal leeg was en de rookruimte vol. Ook buiten voor de cafés was het druk. Uit deze ontwikkeling ontstond het winterterras. Met heftige buiten kachels en dekentjes op de stoelen. In Leeuwarden waren er enkele cafés die het rookverbod aan hun laars lapte. Dit ondanks de dreiging van een hoge boete. Zo kan ik me café het Hoekje herinneren op de Weaze. De asbakken bleven er tegen de klippen op, op tafel staan. In tegenstelling tot de verwachtingen werd de Tabakswet uit 2004 aangescherpt. Ook de rokersruimten verdwenen uit beeld. Rond openbare gebouwen verscheen een cirkel waarbinnen niet meer gerookt mag worden. Er gaan stemmen op, om ook het roken op de terrassen te verbieden. Nu liggen de meeste terrasjes van Leeuwarden in de binnenstad en bevinden zich vaak op een trottoir. Regelmatig heb ik op een terras aan de Tweebaksmarkt naar de walmende uitlaat van een auto zitten kijken. De hele straat stond af en toe blauw. Het gekke is dat iedereen dat wel normaal vindt. Daar hoor ik dan weer geen klachten over. Rare wereld.

Stadstuintjes

Geruime tijd geleden kwam ik op het geniale idee om achter mijn huis een groenten- en bloementuin aan te leggen. Niet dat ik een grote tuin heb, maar door wat tegels weg te halen, zou er best wat ruimte vrij komen. De tegels vormden geen probleem. Ik kon ze makkelijk kwijt aan buren die allemaal juist druk in de weer waren met betegelen. Ze bekeken mijn onttegelen dan ook met enige weerzin. Dit kon eigenlijk helemaal niet. Onder de tegels bevond zich een laag zand. Dat was minder. Na afgravingen kwam een laag klei tevoorschijn. Nu was het zaak om de ontstane krater weer met vruchtbare tuingrond te vullen. Na alle inspanningen was er een stukje tuin ontstaan van ongeveer 3 vierkante meter. Met de reeds aanwezige 2 vierkante meter -die voornamelijk uit kiezel- en andersoortige gesteente bestond- was ik nu de trotse bezitter van 5 vierkante meter tuin. Inmiddels had ik een lijstje van dingen die er nog moesten gebeuren, alsmede gewassen welke ik voornemens was om te verbouwen. Mijn tuin lag er maagdelijk bij. De bemeste tuinaarde glinsterde in de zon. Maar mijn prille tuingeluk was van korte duur. 

 

Op een ochtend toen ik tijdens de koffie uit het raam keek constateerde ik dat de aarde omgewoeld was op de plek waar ik de Dahlia variabilis had gezaaid. Aanvankelijk zag ik 2 kattendrollen en later een derde in een hoekje waar ik wat vaste planten had neergezet. Het buurtje waar ik woon is rijkelijk voorzien van katten. Omdat mijn buren iedere vierkante centimeter van hun tuin betegeld hebben, had ik dus een geweldige kattenbak van 5 vierkante meter gemaakt. Ook mijn eigen pluisgenoot was bijzonder in haar nopjes met de nieuwe voorziening en produceerde met zichtbaar genoegen een vierde kattenkeutel tussen de Azalea japonica en de Yucca glorioso. Ik besloot de strijd tegen de stront aan te binden door cocktailprikkers rond de kwetsbare gewassen te plaatsen. Ook ging ik persoonlijk op de loer liggen en kwam luid schreeuwend de tuin in rennen als er een niets vermoedende poes de tuin in wandelde en aanstalten maakte om een jofel plekje te zoeken in mijn bemeste tuinaarde. Ik heb zelfs een peperduur flesje panterurine gekocht. Hier zouden volgens de verpakking de viervoetige pluisbollen zo van schrikken dat mijn tuin minstens 4 weken gemeden zou worden. Het achterliggende idee was dat ze zouden denken dat ze zich in het territorium van een panter zouden bevinden. Niet dus. Niets hielp. Ook de dure panterurine niet. Uiteindelijk heb ik een elektronische kattenverjager aangeschaft. Tegen de dakgoot werd een klein zwart kastje geplaatst dat een ultrasonisch geluid geluid voortbracht. Dit werkte. Geen kat meer te bekennen. Het nadeel was dat het ultrasonisch geluid ook door de hond van mijn buren werd waargenomen. Het beest ging janken en wilde daar pas mee stoppen toen ik het zwarte kastje aan de dakgoot uitgezet had. Ook andere honden in de buurt reageerde met geblaf en gejank en bejaarden belden kwaad bij me aan omdat hun kunstgebit begon te klapperen. Geen elektronische kattenverjager, dus. Ik was de wanhoop nabij en bezocht het kattenprikbord van startpagina.nl. Kattenpoep was een regelmatig terugkerend item, met volop zinvolle tips. Planten waar poesen de pest aan hebben, koffiedik, gaas onder de grond spannen. Maar de beste tip was om de aarde af te graven tot aan de kleilaag. Vervolgens vol te storten met zand en dan betegelen. Stadstuintjes. Begin er niet aan.

Sesamstraat

Al geruime tijd loop ik met het plan rond om mijn kabelaansluiting voor tv op te zeggen. Het idee is dan om vanaf mijn computer de beelden op mijn televisie te krijgen. Vrienden van me beschikken al over deze mogelijkheid. Maar omdat ik op technisch gebied een stuk onbenul ben is het bij mij nog niet zover. De behoefte komt deels voort uit bezuinigingsoogpunt, maar vooral omdat ik de Nederlandse tv spuugzat ben. Middels het internet hoop ik een breder aanbod en meer eigen keuze mogelijkheden te bewerkstelligen. Het alternatief is om geen tv meer aan te zetten. Wat op zich geen slecht idee is. Scheelt een hoop ergernis en geklooi met computers. 

 

Mijn ergernis over het omroepbestel ligt voor een belangrijk deel bij de overvloedige reclame uitzendingen en het veelvuldig herhalen van het zelfde onbenullige filmpje. Maar net zo erg is het aanbod van bekende Nederlanders. De zogenaamde BN'ers. Er is geen land in de wereld dat zo geterroriseerd wordt door een bekende landgenoot. Mogelijk dat ze in Amerika nog gekker zijn, maar daar heb ik niet zo een zicht op. Als er een BN'er komt te overlijden is er geen enkele reden om verheugd in de handen te wrijven en te denken dat je er vanaf bent. Integendeel. Het begint nu pas. De kennisgeving van overlijden wordt overvloedig op alle kanalen gedurende 2 tot 3 dagen uitgezonden. Ter gelijkertijd. Er is geen ontkomen aan. Goedbeschouwd begint de ellende nu pas. Met hernieuwde energie wordt alles van de overledene tot in den treuren opgeboert. Er worden compilaties in elkaar geplakt en er volgen strontvervelende interviews met bekenden van de dode BN'er die meestal ook BN'er zijn. Mocht je een BN'er tegen komen op straat, dan is het dus raadzaam hem niet dood te knuppelen.
Het Nederlands omroep bestel is conservatief. Onlangs bleek dit maar al te goed toen het bijna halve eeuw oude programma Sesamstraat dreigde te verdwijnen. Mijn vreugde hierover duurde maar kort. Het programma zou te populair en geliefd zijn. Nu is er iets merkwaardigs aan de hand met Sesamstraat. De eerste aflevering heb ik waarschijnlijk begin jaren 70 gezien op de zwart wit tv van mijn ouders. Veel van de spelers van toen doen nu, nog steeds mee. Dat is 45 jaar geleden. Het merkwaardige is dat de spelers niet ouder geworden zijn. Als ik naar foto's van vrienden en bekende kijk zie ik dat de tijd toegeslagen heeft. Rimpels, grijs haar, hangende tweede kinnen etc. De genadeloze tijd heeft alom toegeslagen. Maar niet in Sesamstraat. Iemand als Sien was begin jaren 70 een mooie jonge vrouw en is dat nu nog steeds. Net zo jong en stralend als toen, vertelt ze een verhaaltje tussen een paar ongeïnteresseerde kinderen die zichtbaar liever een computerspelletje zouden spelen. Niks niet hangende 2de kin of rimpels. Geen kraaienpootje te bekennen. Toch moet ze tegen de 70 lopen. Hoe kan dit? Zijn de acteurs misschien aliens, die ons via de tv bespieden om uiteindelijk de aarde over te nemen, of iets dergelijks. Worden onze omroepbijdrage via de belasting geïnvesteerd in facelifts en siliconen implantaten? Een andere mogelijkheid die ik niet uitsluit, is dat ze het programma om de 10 jaar herhalen. Dus in 2015 zijn ze gewoon weer begonnen met de eerste aflevering van 2005. Geen hond die het in de gaten heeft. Zo blijven de acteurs ook lekker jong. Waarom deze belachelijke behoudendheid en het steeds maar herhalen van het zelfde kunstje. Toneel en theaterscholen leveren jaarlijks honderden afgestudeerde theatermakers af, die vol zitten met geweldige ideeën over nieuwe kinderprogramma's. Ze zullen nooit aan de bak komen. Sesamstraat kan nog minstens een halve eeuw mee.