Het camerakruikje - Kerstverhaal

Vorig jaar rond deze tijd, vroor het. Het had ook al gesneeuwd. Ik kan het me herinneren omdat ik toen het camerakruikje heb uitgevonden. Bij opnamen onder het 0 punt stopt mijn camera ermee. Bij de opname van mijn kerstbijdrage van 2010 was dit het geval. Het was toen rond de –5. Niet alleen lastig maar je vraagt je ook af, of het apparaat nog wel te reanimeren is? Thuis gekomen heb ik hem eerst 2 uurtjes op een warm plekje gelegd. Na hem van de beademing gehaald te hebben, drukte ik voorzichtig op de startknop en het welkoms pingeltje  weerklonk als vanouds. Omdat nu duidelijk was dat ik de camera warmer moest vervoeren, kwam ik op het lumineuze idee van het camerakruikje. Op het internet heb ik na getrokken of andere verlichte geesten me misschien voor waren geweest. Misschien is er zelfs al een camerakruikje in de handel? Dit was niet het geval. Dus in het vervolg een fles, kruikje, zakje of wat dan ook, met warm water gevuld, mee nemen in mijn tas. Uiteraard is het zaak te zorgen dat alles goed zit en waterdicht is. Later las ik op een of ander fotografenforum, dat het euvel algemeen voorkomt. De accu van foto en videotoestellen stopt er bij diepvries temperaturen mee. Het advies was; een reserve accu meenemen. Een warme. Uiteraard.

Dit jaar is het aanmerkelijk zachter. Veel nattigheid, maar geen sneeuw. Een kerstaflevering zonder sneeuw is net niks. Maar de kerstverlichting in de Leeuwarder binnenstad is fraai. Erg knap hoe ze die honderden led lampjes in de bomen hebben gekregen. En hoe ze het er weer uit moeten peuteren. Moet er niet aan denken. Ik raak al in de stress bij het zien van een snoertje van 2 meter. Daarom ben ik er ook maar mee gestopt. Bovendien hebben mijn buren hun huizen dermate overvloedig voorzien van verlichte, rendieren, kerstmannen en sterren dat ik zonder extra kosten kan mee genieten.

Occupy Leeuwarden

De regen en hagelbuien worden af en toe afgewisseld door een bleke zon, die laag aan de horizon staat. Aan de Lange Marktstraat is er ondanks het slechte weer alom bedrijvigheid in het onlangs opgerichte bezettingskamp van Occupy Leeuwarden Het hart van de Friese Financiële wereld is bezet.
Een van de dingen die ik vergeten ben te vragen, was de achtergrond van de Occupyers. Maar op de website van Occupy Leeuwarden las ik dat er geen enkele politieke ideologie achter Occupy zit en de achtergrond zeer uiteenlopend is. De bewoners van het tentenkampement waren vriendelijk. Eigenlijk had ik verwacht dat de lokale kraakbeweging aan te treffen, maar dat was niet het geval.

De bezetters deden me aan de jaren ‘60 denken. De peacevlag in top en een bord dat opriep tot liefde. Gezien de bezuinigingen van dit kabinet had ik meer iets van de barricade op en revolutie verwacht, maar daar was geen sprake van. De website geeft aan dat Occupy geen linkse beweging is, maar een doorsnee van de samenleving, waarbinnen alle politieke stromingen zijn vertegenwoordigd. Het gemeenschappelijke is dat ze zich allemaal zorgen maken over de oneerlijke verdeling van macht en kapitaal. Dat laatste is dan wel weer links, dacht ik. De meeste VVDers zullen vast erg in hun nopjes zijn met de huidige verdeling.
Inmiddels trekken er winterse buien over het land en vraag ik me af of  hoe de tentjes het houden. Ook de vraag of dit  nu wel of niet een handige manier is om iets te doen aan de graaicultuur en de financiële-crisis of God moge weten in welke crisis we zitten, speelt op het moment. In Amsterdam wordt het tentenkamp voor het grootste gedeelte ontruimd en de winter moet nog beginnen.

De gebruikte muziek: The Cracow Klezmer Band en het komt van de CD the Warrior. Wat dan wel weer toepasselijk is.

Le quattro stagioni

Door de mist van de afgelopen dagen kon ik niet filmen. Ik ben nog vol goede moed naar het Leeuwarderbos getogen. Vaag had ik achter de grijze soep een gelige gloed gesignaleerd die de aanwezigheid van zon deed vermoeden.

 Nu zijn wat mij betreft alle weersomstandigheden prima om te filmen en ik hou van de extremen. Mist kan mooi zijn. Mistige vlagen over het land. Grijze silhouetten van de bomen in de ochtendnevelen. Maar niets van dit alles. De mist nam buiten de stad toe. Je zag geen hout meer. Er was geen bos meer te bekennen en de gele gloed was ook vertrokken. Pech. Maar een aparte ervaring. De afgelopen week dus maar met het archief aan de slag getogen en een compilatie van oude afleveringen en foto’s gemaakt. Meestal maak ik ze alleen voor Mercurius RTV en plaats ze niet op mijn videoblog. Maar deze vond ik wel leuk.

gebruikte muziek:

Abel Korzeniovski

en Suite no 3 van Bach door YoYo Ma

en het laatste muziekje is van de Griekse componist Eleni Karaindrou

De aankomst van Sinterklaas 12 november 2011

Na mijn verslag van de Sinterklaasintocht van vorig jaar, bleef ik me één brandende vraag zitten? Waar stapt Sinterklaas op? Het lijkt me niet handig om de boot te laten vertrekken vanaf bijvoorbeeld de Willemskade. Kleine kinderen die in de veronderstelling verkeren dat Klaas in Spanje het ruime sop kiest, zouden hem daar per ongeluk kunnen zien opstappen.en even later met het hele zaakje weer in de Prinsentuin zien uitstappen.

Klaas vertrekt bij de Schenkenschans en moet dan nog een eindje per schip de stad door alwaar de juichende menigte aan de walkant hem uitbundig verwelkomt. Mijn eigen Klaas herinneringen had ik al aan dit dagboek toevertrouwd. Maar er zijn  nog de Klaasherinneringen die ik deel met mijn eigen kinderen. 

Die zijn echter beperkt. Toen de jongste nog een peutertje was viel hun gezin uiteen door echtscheiding. Alhoewel ik nog wel met ze in de Prinsentuin heb gestaan kan ik het me slecht herinneren. Klaas, Kerst en Oud en Nieuw werden meestal in januari gevierd. Ook leuk. Gaf wel een beetje een oorlogsveteranengevoel.

Open Atelierroute Leeuwarden 5 en 6 november 2011

Industrieterrein de Hemrik ligt er wat verlaten bij. Grote borden attenderen me er op dat ik hier honderden vierkante meters kantoorruimte kan huren. Je vraagt je af of het door de eurocrisis komt.

Het woonhuis en atelier van de beeldend kunstenares Carola Witteveen -die ik in het kader van de Atelierroute 2011 bezocht- lag fraai aan de Froskepôlle. Er was op het moment dat ik er was geen ander atelierbezoek. Maar ik was al vroeg op pad. Dus ik heb weinig zicht op het verdere verloop. De activiteiten in het kader van de atelierroute in de binnenstad trokken me minder. Wel viel het me op er andere kunstenaars aan bod kwamen dan vorig jaar. De aanwezigheid van ateliers op de Hemrik was nieuw voor me. Carola haar grote werk en ruimtelijke werk vond ik het mooist. Maar alle disciplines binnen de beeldende kunst waren vertegenwoordigd.

Zelf glas in lood maken is altijd een van de dingen voor me geweest die ik ooit nog eens wil doen. Ooit heb ik eens een aantal ontwerpen gemaakt die ik zou uitvoeren in het atelier van een Franse glas in loodkunstenaar die mij het oude ambacht tegen een kleine vergoeding zou leren. Toen ik het ontwerp af had was de Fransman vertrokken en zat er decorbouwer of iets dergelijks in het atelier. De ontwerpen zijn nooit uitgevoerd. Mede hier door ging mijn interesse uit naar het atelier van Fenna Grijpma

Aanvankelijk snapte ik niet hoe ze haar werk maakt. Nog steeds niet helemaal, trouwens. Fenna maakt grote kleurige afbeeldingen op folie, die je vervolgens op ramen of andere zaken kunt plakken. Een soort reuze stickers dus. Ze ontwerpt het op de computer en een bedrijf in Leeuwarden bedrukt het. Omdat ik een grafische achtergrond heb denk ik bij een grafische bewerking in kleur altijd in drukgangen. Iedere kleur heeft zijn eigen drukgang. Maar het apparaat waar Fenna haar werk mee gemaakt wordt moet dus een reusachtige printer zijn. Ik kan me voorstellen dat het gebruikt wordt voor winkelramen of iets dergelijks. Eigenlijk een techniek die ik niet mooi vind. Te geplastificeerd. Maar wat Fenna er mee doet is prachtig. Het zijn fraaie dromerige composities in een onnavolgbaar kleur gebruik. De toepassingen op ramen vind ik het mooist. Werk van haar is te zien in zwembad de Blauwe Golf.

 De gebruikte muziek is van John Zorn. Ik meen van de CD Filmworks 17.

Een zondagochtend in Hegebeintum

Als je op zondagochtend in Ferwerd uit de bus stapt is het dorp uitgestorven. Alleen uit de kerk klinkt koorgezang. Voor de kerk staat een hele berg fietsen. Gedurende de 2 km wandelen richting Hegebeintum was het enige tekenen van menselijke aanwezigheid een enkele auto aan de horizon. 


De terp is met 8.80 meter boven ANP de hoogste terp van Friesland en Nederland. Afgelopen zomer had ik het plan om te fietsen naar Hegebeintum, maar het is er niet van gekomen. Dus nu maar de bus. Zoals de meeste Friese terpen is die van Hegebeintum gedeeltelijk afgegraven. Veel zijn ook verdwenen. Alleen de terpen waar een kerkje op stond zijn er nog. Het 12^de eeuwse Romaans kerkje van Hegebeintum is beeldschoon. Het is klein en heeft maar één deur. Ik probeer me altijd voor te stellen hoe het vroeger was als de oude Middelzee buiten haar oevers trad. De Noord Oostenwind het water hoog opzweepte en de boerenbevolking bescherming zocht ik de kerk. Hoe de gebeden nauwelijks boven het geloei van de storm uitkwamen. Op de terugtocht kon ik de zeedijk zien. De Friese dijken zijn pas rond 1980 op Delta hoogte gebracht. Ferwerd lag er nog net zo verlaten bij als op de heenweg. Op het kruispunt op een bankje hingen een paar jongeren die zich zichtbaar aan het vervelen waren. Ze keken naar me alsof ik van Mars kwam. In de kerk galmde het koor nog steeds. Inmiddels zal het de middagdienst wel zijn. Godvruchtige luitjes die Ferwerders.

De gebruikte muziek is Nana van Manuel de Falla. Oorspronkelijk een vocaal stuk. Het wordt gespeeld door de violist Joshua Bell.

Herfst

Na een uitgebreide speurtocht heb ik deze herfst eindelijk paddestoelen gevonden. Dit in tegenstelling tot vorig jaar. Vorig jaar heb ik vooral in het Leeuwarderbos gezocht.. Maar het blijkt dat je voor een fatsoenlijke paddestoel verder moet fietsen. Het Bos van Epey. Het is een ouder bos maar echt veel heb ik er ook niet gezien. Ook de drol van Wim T. Schippers was weg. Jammer. Veel kunst is er niet over. De laatste tentoonstelling die ik heb gezien was Passages  in 2005. De laatste schijnt in 2008 plaats te hebben gevonden. Daarvan bleef de drol die nu weg is over. Daarna heb ik vrij weinig vernomen over een vervolg van Passages. Maar zonder beelden is het bos ook mooi. Gelukkig.

Gebruikte muziek: Joaquin Rodrigo, Andante Nostalgico

Oldehoofsterkerkhof

langs de laatste restjes van een te warme winter
verkent een bescheiden voorjaarswind het wassende plein
dat even geen plein meer was
maar nu, traag kruipend
uit een cocon van geschiedkundige gelaagdheid,
het gevlijmde hart van de stad
weer in krachtige kwadraten laat kloppen

de laatste rustplaats der bevoorrechten
nu verworden tot stalkamer van de heilige koe
kan eindelijk  rustig inklinken  voor honderden jaren
of niet minder lang
aan de periferie van een majestueuze bovenstad
met het oude, vertrouwde baken:
de Oldehove 

Melvin van Eldik


De Oldehove is veelvuldig bezongen. Menig dichter heeft zijn/haar diepste zielenroerselen gewijd aan de historische bouwfout. De echte Liwwader haalt opgelucht adem als hij na afwezigheid de kromme toren weer ziet.

Op 22 oktober tijdens de Dag van  de Leeuwarder Geschiedenis zal er een poëzieavond worden gehouden in de Oldehove waar bekende en minder bekende dichters een gedicht voordragen over, jawel de Oldehove of het aanpalende plein het Oldehoofsterkerkhof.  
Reden dus om met Melvin van Eldik een nieuw gedicht “Oldehoofsterkerkhof” op te nemen. Omdat één gedicht wat mager is, besloten we ook het gedicht Prînsetún maar te doen. Ligt tenslotte lekker dicht bij elkaar. In de serie “een poëtisch stadswandeling” die ik voor Mercurius RTV maakte in 2006 heb ik met meerde dichters hun gedicht over het geliefde stukje stad opgenomen. Met Tjisse Hettema die niet zo blij was  toen het kerkhof geruimd werd en plaats moest maken voor een parkeergarage. Het is ook wat onwaardig naar het verleden toe, zo een parkeergarage. Er werden wel een hoop botjes gevonden en scherven en zelfs nog een stukje Romeinse villa. Ook kregen de archeologen enig inzicht in het waarom de Oldehove bijna een meter uit het lood staat. Niet dat hij er rechter door gaat staan. Maar toch leuk. Melvin is ook de derde dichter waarmee ik een gedicht opneem over de Prinsentuin.
Op de website van Tresoar vond ik uit de Poëtische stadswandeling nog de de Koperetún van Hylke Tromp. 
Met Melvin heb ik meerdere gedichten opgenomen waarvan de Zuid Vleugel me het meest bij staat. De Zuid-Vleugel van het oude Bonifatiushospitaal werd als laatste van het complex gesloopt. Vlak voor de sloop konden we er het gedicht Bonifatiushospitaal of Bonnehos nog opnemen. Geweldig decor. Jammer genoeg zijn de opname niet in mijn bezit. Wel vond ik deze uit oktober 2008 daterende foto’s. In november van dat jaar was de Zuid-Vleugel geschiedenis. Nu is het een luxe nieuwbouwwijk.

Wel heb ik nog “Westeinder” van Melvin. Uit oktober 2009. Niet eerder op mijn videoblog geplaatst.  Ik was nogal in me nopjes met de wolkenluchten kan ik me herinneren en heb veel hals brekende toeren moeten uit halen om een grijze grijpvogel (een F16) te filmen. Nog bijna met me vriendinnetje opgepakt door militaire politie omdat ik door het hek van de vliegbasis stond te filmen of me anderzijds verdacht ophield in de buurt van de basis. Je moet wat doorstaan om een beetje leuk filmpje te maken.


Onder Westeinder heb ik muziek gebruikt van de Griekse componist Elini Karaindrou. Onder Oldehoofsterkerkhof een live opname van John Zorm met de groep Bar Kokbha en onder Prînsetún het nummer Le voyage de Sahar van Anouar Brahem.

Pompoendorp Jellum

De grootste pompoen dit jaar, trof ik aan in de doarpstún van Snakkerburen. Een kruiwagen vol. Tijdens het pompoenfestival in pompoendorp Jellum trof ik geen grote pompoenachtige aan. Mogelijk dat ik de afdeling bovenmaats gemist heb. Wel een hele boel kleine en middel maten. Maar geen reuzen. Jammer. Slechte zomer. Aan het pompoenfestival is ook geen pompoen meer aan. De marktkramen strekten zich uit van ver voor het dorp tot ver na het dorp. Het antroposofisch speelgoed en de rechts gedraaide biologisch dynamische broden vlogen om je oren maar een fatsoenlijke pompoen was in geen velden of wegen te bekennen. De eerste festivals in Jellum hadden een bepaalde charme omdat veel bewoners mee deden en hun zelf verbouwde spullen voor de deur etaleerde. Ik kan me 10 tallen soorten pompoenen en kalebassen herinneren. In alle soorten en maten. En veel joekels. Nu is het alleen maar een geitenwollen sokkenmarkt met een expositie van een andere alcoholische kunstenaar in de kerk. Voor mij is Jellum geen pompoendorp meer.

Gebruikte muziek is van The Itch. Het is een soundtrack. Ik weet niet van wat?

Bruisend Bilgaard, kleurrijk op de kaart

Op de Ground Zero van Bilgaard is al sinds enige tijd een nieuw winkelcentrum  herrezen. Het werd nu dus tijd voor de wijk om zich enig sinds te profileren. Onder het motto “Bruisend Bilgaard, kleurrijk op de kaart” werd op de 24 september een soort opendag dag gehouden. Bedrijven, verenigingen en organisaties anderzijds hielden op die datum een open dag of presenteerde zich in en rond het winkelcentrum. Ik ben niet veel verder gekomen dan de Leeuwarder Luchtvaart Club Aeria. Mens en hobby zijn altijd een dankbaar onderwerp voor mijn dagboek. Jammer genoeg werd er geen demonstratie gegeven. Kennelijk was dat iets te bruisend. Maar het zijn dan ook geen kleine vliegtuigjes en een draai maken tussen de flats was te riskant,. De club vliegt op de vliegbasis. Daar zou ik dan met toestemming van de vliegbasis misschien eens langs kunnen, maar dan mag je weer niet filmen of ze zouden dan het gefilmde materiaal achteraf moeten zien om te kijken of ik niet stiekem de bunker met kernkoppen heb gefilmd om door te sluizen naar een minder bevriende mogendheid. Dus laat maar. Op de grond waren ze ook leuk.

Via de dierenambulance nog even naar de brandweerkazerne gefietst, maar daar was de demonstratie auto open knippen net afgelopen. Rondje hoogwerker zat er ook niet in, daar was het te druk voor. Voor mij staat Bilgaard kleurrijk op de kaart.

Gebruikte muziek: Bar Kokhba

Het schip en lading, the final countdown

Het Schip en de lading het project van stadskunstenaar Marten Winters kwam zondag, 11 september weer een stap verder. In februari van dit jaar heb ik een verslagje gemaakt van de bouwactiviteiten en op 11 september was het zover. Onder grote publieke belangstelling werd op spectaculaire wijze het schip van papier-maché over de muren van de oude gevangenis getild. 

De tewaterlating zelf kon ik helaas nier meer filmen omdat me accu van mijn camera leeg raakte. Maar ik vond het ook welletjes. Bijelkaar had ik bijna 6 uur achter het schip aangerend. Het uittillen was spectaculair en het transport fraai.                                                                                                                                       

De volgende dag vernam ik op het nieuws dat de boot water maakte. Vrijwilligers zouden al pompend de nacht in het ruim van het schip hebben doorgebracht. De dag daarop werd hij voor nader onderzoek weer uit het water getild. Dat is het laatste dat ik vernomen heb over het project.

wordt vervolgd

De gebruikte muziek: Bar Kokhba. Het middenstuk is van de the Cracow Klemzer Band een Balkan Dance

De Koninklijke Parade tijdens het Hofstadfestival, 10 september 2011

Leeuwarden wil zich profileren als hofstad. Hiervoor werden een aantal evenementen aan elkaar gekoppeld die de naam Hofstadfestival kregen. Een van de evenementen betrof  de Koninklijke kostuumparade. Een kleine 100 historische Koninklijke figuren werden per praam door de binnenstad gevoerd. Nu zie ik Beatrix niet zo snel op een boerenpraam onder de Leeuwarder bruggen en pijpen tuffen. Maar Marijke Meu en Anna van Hannover vonden dat kennelijk geen punt. Ook Prins Bernhard had ik niet zo snel onder de Brol verwacht. 

De kostuums waren prachtig gemaakt. Het vervoer per Praam vond ik minder. Het had iets komisch. De kleine pramen volgepropt met Koninklijke figuren. Maar ik ben geen monarchist, alhoewel ik Beatrix wel een jofel mens vind. Wat ik een beetje tegen het Koningshuis heb is, dat het de enorme verschillen tussen rijk en arm accentueert. Friesland is nooit een van de rijkste provincies geweest. In de tijd van de stadhouders was er diepe armoede in Leeuwarden. Dan komt de pracht en praal van het Stadhouderlijkhoof me vreemd over. Ook het idee dat het Keramiekmuseum, het Princessehof ooit het woonhuis van Prinses Louise van Hesse was met als achtertuintje de huidige Prinsentuin. 

In Wikipedia staat het volgende over haar. "Door haar aardige karakter werd ze in Friesland heel populair. De bevolking gaf haar het koosnaam Maaike Muoi (muoi is het Friese woord voor tante) Deze bijnaam leeft nu nog steeds voort. Tevens is het verhaal bekend dat ze in haar draagkoetsje vaak door de straten van Leeuwarden ging. Ze wierp dan steevast suikergoed naar de joelende straatjeugd". Dat is dan wel weer lief. 
Marijke Meu voer ook mee op de parade, maar eigenlijk herkende ik alleen Napoleon met zijn beeldschone vrouw Josphine. Een mooie parade. Maar die pramen.

Marijke Meu

De gebruikte muziek is van Abel Korzeniowski en komt van de CD Tangerine beach

Callsign PA2JG

De Tuinbouwbuurt wordt meestal het Rode Dorp genoemd. Toen ik hier pas woonde, verkeerde ik in de veronderstelling dat de bijnaam te danken is, aan het de politieke voorkeur van de bewoners. Echter dit bleek niet het geval te zijn. De naam het Rode Dorp heeft betrekking op de rode stenen en pannen waarmee het buurtje rond 1920 is gebouwd onder de rook van de Friesche Vlag of Coöperatieve Condensfabryk. Het buurtje viel altijd onder het beheer van Woningbouwvereniging Patrimonium en is altijd keurig onderhouden. Een broeinest van linkse activisten heb ik nooit gesignaleerd.

Op een ochtend werd er achter mij in de Kwekerijstraat een hoogwerker afgeleverd. Buurman Jelle had voornemens de antenne die al sinds jaar en dag tegen zijn huis geschroefd staat, op te knappen. Het betreft een drietraps telescoop antenne die ik eigenlijk nog nooit in uitgeschoven staat gezien heb. De antenne is een belangrijk baken voor me. Het Rode Dorp is niet groot maar de straatje lijken erg op elkaar. Vooral toen ik hier pas woonde was het handig. Ingeklapt steekt hij nog een end boven het huis uit. De geplande werkzaamheden waren kennelijk te ingrijpend om met de ladder te verrichten. Vandaar de hoogwerker. Jelle is radiozendamateur. Hij heeft hier voor een officiële vergunning.

Ondanks dat ik voor een radiostation werk, weet ik weinig van het technische gedeelte. Als jongetje heb ik ooit een kristalontvanger in een jampotje gemaakt. Doormiddel van een oordopje kon je er merkwaardige piepjes en ruistonen mee ontvangen. Soms zelfs wat vage stemgeluiden. Een magisch gebeuren dat erg op mijn fantasie werkte. Eindelijk contact met verdwenen beschavingen of het buitenaardse. Verder dan dit technische hoogstandje ben ik nooit gekomen. Als Jelle het over kilohertz heeft of andere technische termen gebruikt, knik ik wel begrijpend maar snap het niet. Dat hoeft ook niet. Het zou iets af doen aan de magie.

In overleg met Jelle heb ik muziek van de Shadows gebruikt.

De Ecokathedraal bij Mildam

De dorpeling aan wie ik de weg naar de Ecokathedraal vroeg, antwoordde dat het wel aardig was. Niet zonder minachting mijn kant opkijkend, vervolgde hij met “als je er van houdt”. Hij wist nog te vermelden dat hij vroeger les had gehad van Louis le Roy, de landschapsarchitect die de Ecokathedraal aan de IJnzenlaan heeft gemaakt. Le Roy woont kennelijk nog in de buurt van Heerenveen. Hij moet nu rond de 85 zijn.

Bij de kathedraal was niemand. Het terrein is 24 uur per dag toegankelijk. Bij de ingang staat een bord met de vermelding dat betreding geheel op eigen risico is. Overigens de enige vermelding die ik kon vinden. Geen aanduiding met waar het overgaat of wat het is? Geen bordjes parkeren, wc, terras of andere truttigheden waar toeristen op afkomen. Niets van dat. Zalig. Er was zelfs geen bankje te vinden. Wat de Ecokathedraal precies inhoud, is me nog steeds niet al en geheel duidelijk. Ook de kunstenaar zelf geeft geen sluitende omschrijving. Een project in ruimte en tijd. Mooi. Maar zegt niets. Een werkplaats waar langdurige processen tussen mens en natuur kunnen worden bestudeerd. Dat wil ik geloven. De natuur kan er naar hartenlust voort woekeren. Ik hou het erop dat het een bijzondere en vooral geheimzinnige plek is. En dat Louis le Roy er een uniek bouwsel heeft neer gezet.
Het beheer van de Ecokathedraal is in handen van Stichting Tijd. De webstite van de Ecokathedraal is www.ecokathedraal.nl

De gebruikte muziek is o.a. van Jon Hopkins

De Boat Giet Oan, zaterdag 23 juli, 2011

Net als vorig jaar wil het maar niet zomeren. Alle leuke evenementen dit jaar werden getroffen door regenachtig weer. Zo ook de Boat Giet Oan.

Wat ik ervan begrepen heb betrof het een elstedentocht voor historische schepen. In ieder geval lagen er 200 historische schepen gedurende een regenachtig weekend in Leeuwarden. Het bood de mogelijkheid om een historisch schip te bezoeken, waarbij de schipper dan iets zou vertellen over de historie van het schip. Neem ik aan. Zo iets.

De schepen lagen verspreid over de hele stad. Echter, mijn historische schepenroute eindigde al snel op het terras van de Koperen Tuin met een historisch pilsje, onder een reusachtige parasol waar de regen vrolijk op kletterde. 

 gebruikte muziek: the Cracow Klezmer Band met John Zorn

Need for speed painting, Leeuwarder Dagboek 122-2

Ondanks de ingevoerde zomerstop heb ik toch een aantal evenementen bezocht en een verslagje van gemaakt. Het meest recente betrof : Speed Race Painting. Het spektakel werd gehouden in de onlangs verbouwde parkeergarage onder het Zaailand.

De organisatie is me onbekend, echter daar de openingshandeling door Cultuur Wethouder Isabelle Diks verricht werd, doet het vermoedde rijzen, dat de gemeente er iets mee te maken heeft. De al dan niet tijdelijke kunsttoepassingen van de Isabelle bezorgen menig Leeuwarder nog steeds op zijn tijd een woelige nacht. Zo hadden we enige tijd terug het spiegeleieren kunstwerk op het Zaailand. Vrolijk kunstwerk, mooi vanuit een satelliet waarneembaar. Alleen zonder zonnebril over het Zaailand lopen was niet meer mogelijk. Of je nu bij de kapper zat, bij de supermarkt of gewoon op de hoek van straat; iedereen leek gebukt te gaan onder de vraag, ‘wat heeft dat wel niet gekost’? Speed Race Painting is stellig goedkoper. Een paar vellen papier en flessen plakkaatverf kunnen de kop niet kosten en je hebt er toch een heel spektakel voor. Bovendien al dat gezeur over wat het dan wel of niet zal kosten, word ik de laatste tijd niet goed van. Wat me ook niet al en geheel duidelijk is, betreft de vraag of het nu kunst is, of gewoon een leuke toeristen trekker. Maar we houden er wel een heel groot schilderij aan over. Ik ben benieuwd.

Gebruikte muziek: Link Wray & His Ray Men - Jack the Ripper en Dick Dale & his Del-Tones - pumpkin and honey bunny, misirlou

Leeuwarder Dagboek 122, Simmer yn de Zuidlanden

In juli heb ik het fierljeppen bezocht dat in het kader van “Simmer yn de Zuidlanden” door de Theatergroep Tryater georganiseerd was. De locatie Techum vond ik wat afgelegen maar had ook wel weer wat. Techum aan Zee betrof een stukje zand aan de Wirdumervaart. Met een flink brede sloot waar gefierljepd werd. Het betreft een folkloristische Friese sport die zijn oorsprong vindt in waterige polders waar de boeren alleen fierljeppend over de vele sloten konden springen om te zoeken naar kievitseieren en geheime Berenburg kruiden.

Net zoals bij het skûtsjesilen heeft men van de nood een deugt gemaakt en er een provinciale sport van gemaakt. Het ljeppen is niet ongevaarlijk. Het is zaak om tijdens de sprong zo hoog mogelijk in de stok te klimmen, teneinde zo ver mogelijk te ljeppen. Hierbij komt het niet zelden voor dat iemand uit de paal stort en een doodklap maakt. Naast het geljep werd er ook hard gelopen door de nieuwbakken Techumse huisvaders en vonden er uiteraard theatervoorstellingen plaats die ik erg duur vond en derhalve niet bezocht heb.

Gebruikte muziek: Bar Kokhba Sextet met John Zorn 

Zomerstop

Bloemenmarkt 2011

Hemelvaartsdag viel dit jaar op een zonnige dag. Dat maakt de jaarlijkse bloemenmarkt op de Lange Marktstraat welzo vrolijk. Pak weg 2 km bloemen en druk. Heel druk.

Het Fries Straatfestival 2011

Wederom had het Straatfestival te kampen met donker en regenachtig weer. Evenals vorig jaar signaleer ik spatters op de lens. Wat jammer is. Maar niemand liet zich hierdoor tegen houden. Zowel de theatergezelschappen en het publiek niet, dat in grote getallen toegestroomd was. Het Straatfestival vind ik verre weg het leukste evenement van het jaar. Bewonderenswaardig vind ik de aandacht en het werk dat aan de kostuums en de hele entourage besteedt is. Temeer omdat het geheel zonder winstoogmerk plaats vindt. Lijkt me trouwens ook niet niks om met een pak met een 2 meter lange draken kop door de stad te sjouwen. Of op stelten. Wat dat aan gaat lijkt het festival soms wel wat op carnaval.

De gebruikte muziek is van Frank Zappa. Wat me opvalt is dat muziek uit de jaren 60 vaak veel vrolijker is dan wat daarna kwam. Ik had wel wat problemen met beschadigde mp3 bestanden. Zodat ik er later weer aan moest gaan sleutelen. Dat is misschien wel te horen.

Het nieuwe Friese Proviciehuis

Het nieuwe Provinciehuis aan de Tweebaksmarkt voegt met zijn 45 meter iets toe aan de skyline van Leeuwarden. Misschien niet zo enthousiast als de Achmeatoren met  115 meter. Maar toch, het nieuwe bouwsel mag er zijn. De afgelopen Dag van de Bouw bood de mogelijkheid om de nieuwe aanwinst van binnen te bekijken.
Klachten van omwonende betrof voornamelijk het ontbreken van groen op de binnenplaatsen. Nu valt er niet te verwachten dat er op de parkeerkelder een fatsoenlijke begonia kan groeien, maar voor de 80 miljoen die het geheel gekost heeft, had de aannemer best een leuke vijver met wat pompeblêdden kun organiseren. 

Toen ik de beelden terug zag viel me op dat het hele zaakje vol gegooid was met gele, onkruidwerende steentje. Die overigens helemaal niet zo onkruidwerend zijn. Mijn buurman heeft ze ook, maar die staat zich een ongeluk te schoffelen. Duidelijk is ieder geval dat er voorlopig geen voornemens zijn tot aanplant van struiken of gewassen anderzijds. Jammer. En een gemiste kans om wat meer groen in de binnenstad te krijgen. In hoeverre de binnenplaats voor publiek toegankelijk is, is me niet helemaal duidelijk. Gezien de ruimte die het hele gebouw inneemt in de binnenstad had me dat wel realistisch geleken. Een paar bankjes onder een boompie bij de vijver met pompeblêdden was leuk geweest. Niet dus.

De gebruikte muziek is van Jan Garbarek 

De molkfarder, Ruurd Wiersma

Van het verhaal over het leven van Ruurd Wiersma (1904 – 1980) dat de rondleider van het Ruurd Wiersmahuis vertelde, heb ik alleen het gedeelte gebruikt dat zich afspeelt in Birdaard. Dit om technische reden. Niet omdat het niet interessant was. In tegendeel. Ik zag de speelfilm helemaal voor me. Het decor staat er nog onaangetast door de tijd. Het woonhuis en het dorp Birdaard aan de Dokkumer Ee. Alle ingrediënten zijn er. Het melkvervoer per praam langs de oude melkfabrieken langs de Ee. In de jonge jaren nog met de stok voortbewogen. De tragiek van een liefde met een meisje van andere en dus de verkeerde religieuze achtergrond. De dorpelingen die de kunstuitingen van Ruurd maar prutswerk vonden. De worsteling met religie. En natuurlijk de Elfstedentochten met de schaatsers die 2 keer door het dorp kwamen. Op weg naar Dokkum en terug richting Leeuwarden.

Wiersma heeft 300 schilderijen gemaakt. Waarvan slecht een klein gedeelte in bezit of in bruikleen is van de Stichting Ruurd Wiersmahûs. Het betreft z.g. naïeve kunst  Ik vind het werk vooral vrolijk. Kom daar vandaag de dag in de beeldende kunst maar eens om. Kunst is een serieuze zaak en daar past meestal geen humor of olijkheid bij. De kinderlijke fleurige mannetjes en vrouwtjes lijken allemaal te juichen en er zin in te hebben. Door het gebrek aan diepte doet ook een beetje denken aan primitieve kunst. Daar waar er pogingen gedaan worden om het perspectief toe te passen wordt het verkeerd uitgevoerd, zodat de ramen naar de verkeerde kant open gaan. Maar het mag de pret niet drukken. Ook het gebruik van alleen primaire kleuren geeft het werk een bepaalde helderheid, die prachtig is.

Het leuke van het museum lijkt me dat het verhaal en het werk niet alleen behouden blijft maar ook aangevuld wordt. Internet kan daar vandaag de dag een rol inspelen. Even zoeken op marktplaats.nl leverde een aantal naieve schilderijen op. Geen Wiersma, maar echt gezocht heb ik niet. Overigens hoorde ik dat Wiersma bij leven wel degelijk werk verkocht. Het Wiersmahuis werd bezocht door de langsvarende bootjes toeristen. Er zaten meer kunstenaars in Birdaard maar het werk van Ruurd zal betaalbaar geweest zijn en de paneeltjes makkelijk mee te nemen als herinnering aan een fraai stukje Friesland.

De gebruiktemuziek is van Eleni Karaindrou 

Monument in het fluitenkruid

Tussen het fluitenkruid en de pluisbollen van de paardenbloemen heb ik eindelijk het Elfstedenmonument gevonden. Verwarring alom. Er is dus een Elfstendenbruggetje. Dat is een beroemd bruggetje en ligt bij Bartlehiem. En dan is er een Elfstedenmonument en dat ligt bij Gystjerk. Het monument is bij gebrek aan Elfstedentocht nog niet beroemd. Het is gemaakt in 2000. Sindsdien heeft er geen tocht plaats gevonden, zodat er nog geen beelden van een juichende menigte op het brugmonument over de wereld verspreid zijn. Zoals dat met het houten Bartlehiemer bruggetje wel het geval is geweest. Nog even wachten dus. Maar het is wel een heel mooi monument. Prachtig, het blauwe geheel in het groene land. Het is een soort Elfstedenarchief. Als het helemaal af is, wat nog niet het geval is, dan zitten er 7500 tegeltjes van rijders op. De zuid kant van de brug is nog kaal. Het wachten is op de eerst volgende tocht. Pas daarna wordt het afgemaakt. Duurt wel lang maar we blijven hopen. We hebben gelukkig al één beroemd bruggetje. Dat scheelt.

De gebruikte muziek is wat experimenteel. Ik wil het eens uitproberen. Eigenlijk vind ik het wat te dromerig. Ik hou meer van ritmes. Van iets dat een beetje door tuft. Maar het heeft wel sfeer. Het is muziek van begin jaren ’70, van de groep Tangerine Dream en het komt van de CD, Phaedra. Was vroeger een LP, uiteraard. Niet meer te draaien als er kras op kwam.

De koningin van de Potmarge

De Potmarge is enige jaren geleden in het kader van het project de Blauwe Diamand, uitgebaggerd. Een fabriekje in aromatische stoffen dat er ooit stond werd gesloopt. Het fabriekje loosde dagelijks vrolijk gekleurde giftige stoffen in het riviertje. Het heeft plaats gemaakt voor woningen, die prachtig liggen aan de oude waterloop die ooit de afvoer van de stad was. Een persleiding onder de rivier brengt nu zonder schade aan het milieu, het rioolwater naar een zuiveringsinstallatie aan de rand van de stad. Bijna dagelijks fiets ik langs de Potmarge. Rond deze tijd van het jaar is het er schitterend. In de tuinen van een scholengemeenschap staat een bijenstal. Dit jaar werd er voor het eerst een Open Dag gehouden. 

Zoals veel diersoorten wordt de bij in haar voortbestaan bedreigt. Er is sprake van een wereldwijde bijensterfte. Het ene moment lees je dat het door het mobiletelefoonverkeer komt en de volgende dag zou het weer door het landbouwgif komen. Het probleem kent duidelijk meerdere oorzaken. Handig is het niet want bijna alle planten op aarde zijn afhankelijk van de bestuiving door het beestje voor hun voortplanting. De sterfte onder bijen vormt een bedreiging voor de voedselketen. Maar in de bijenstal aan de Potmarge zijn er nog volop bijen gelukkig. De komende zomer worden nog open dagen gehouden op de laatste zaterdag van de maand en is te vinden op het terrein van het AOC in de Jansoniusstraat vlak bij de Potmarge.

De 2de Leeuwarder Molendag

De Amerikaanse windmolen (windmotor) is met een come back bezig. Veel van de molens verkeren in een deplorabele staat en worden gerestaureerd. Om het Heitelân droog te houden is het niet echt nodig. Daar voorzien de gemalen van het Wetterskip in. Een aantal molens waren al Rijksmonument en dienen dan onderhouden te worden. Maar van veel oude molentjes resteert slecht een hoop roest.

Een bedrijf in Wirdum dat de verpieterde molens opknapt, had in het kader van de 2^de Leeuwarder Molendag zijn deuren open gezet.  Het is overigens ook mijn tweede verslag van de Lokale Molendag.
De Eerste Leeuwarder Molendag

De gebruikte muziek is van Philip Glass

Het Elfstedenbruggetje van Bartlehiem

Wie vanuit Birdaard via de west kant van de Dokkumer Ee richting Leeuwarden fietst, komt ter hoogte van Bartlehiem een richtingbord met daarop “Elfstedenbrug” tegen. Dit doet vermoeden dat het bekende bruggetje vlak bij is. De fietser heeft hier de keus om zijn fiets op zijn nek te nemen en zwemmend de overzijde van de Ee te bereiken of een tocht van pakweg 20 km te maken om via Leeuwarden het Elfstedenmonument te bewonderen. Terug fietsen naar Birdaard en daar de enige brug over de Ee oeversteken zou korter zijn. Het brugje ligt over het riviertje de Murk vlakbij Gytjerk en niet bij Bartlehiem, wat het bord doet vermoeden. Met de door het bord gevoede foute informatie, ging ik ook dit jaar opstap om eindelijk het beroemde monument te filmen. Net als voor gaande jaren was er geen Elfstedenbrug bij Bartlehiem. Omdat het menselijk ras bij Barlehiem uitgestorven is, was ik niet in staat om de weg te vragen. Is er in andere dorpen altijd een SRVwagen, bij Barlehiem is dit niet het geval. Er staan huizen, maar die ademen net als de rest van de gemeenschap een totale verlatenheid uit. Bij gebrek aan brugje ben ik door gefietst naar Birdaard. Birdaard is een prachtige dorp met een fraaie oude houtmolen. Het is een van de oude Friese Ot en Sien dorpen waar de tijd lijkt stil te staan. Waar geen of slechts hele kleine nieuwbouwwijken zijn. Een kroeg en een winkel die dicht zijn, uiteraard. En een lief houten kerkje. Compensatie genoeg voor het bruggetje dat niet in Bartlehiem ligt.

Overigens kwam ik later bij naspeuringen op het internet er achter dat Bartlehiem wel degelijk een beroemd bruggetje heeft. Het houten bruggetje verwierf  faam door de tv beelden van de laatste Elfstedentocht. Kennelijk komen er nog ieder jaar toeristen op af om het typisch Fries brugje te bewonderen. Maar het is dus niet het monument met de tegeltjes. Maar toch een beroemd brugje. Zo is dat.

De gebruikte muziek is van Johann Pachelbel, de Canon in d major. Dan heb ik nog een kort stukje gebruikt en wel van  Joaquin Rodrigo, de Andante Nostalgico. Het is dezelfde meneer die het schitterende Concierto de Aranjuez heeft gemaakt en dat hoor je wel. Ik gebruik weinig klassieke muziek. Het is vreemd monteren met muziek uit een tijd dat er nog geen video was. Gevoelsmatig klopt er dan iets niet helemaal. 

De Friese Modelbaan Club

Marklin was het beste merk treinen voor een modelspoorbaan. Dan had je nog treintjes van het merk Fleischmann. Bij ons in de buurt waren er verschillende mensen die op zolder een modelspoorbaan hadden. Soms over de hele zolderverdieping. Met uit of inklapbare emplacementen. Zelf had ik een treintje van het merk Trix. Trix was wat goedkoper. Het betrof een starterspakket met voldoende rails om een ronde baan te maken en slecht 4 of 6 stukken rechte rails. Zodat de mogelijkheden beperkt waren. Het lag in de bedoeling op er in een later stadia meer rails, wagons en spoorovergangen bij te kopen. Zover is het nooit gekomen. Ik had een wat destructief karakter en schuwde het experiment niet. Mijn interesse ging ook uit naar de binnenkant van het locomotiefje zodat de het geheel al spoedig was ontleed of anderzijds grondig was teruggebracht tot elementaire onderdelen. Het rondjes rijden vond ik niks. Er moesten vooral veel botsingen en ongevallen plaat vinden. Mijn interesse ging meer uit naar de scheikundedoos. Groenige borrelend papjes en merkwaardige sulfaat groeisels vond ik interessanter. Met name het explosiegevaar boeide me, uiteraard. De Trix kreeg dan ook te maken met terroristische aanslagen en ander ongerief waartegen het treintje niet bestand was.

De Friese Modelbaan Club  is de grootste modelspoorclub van Noord-Nederland. In het clubgebouw is een ruimte van 36 x 11 meter helemaal volgebouwd met trein emplacementen. Uiteraard was alles in druk bedrijf. Trots van de club was duidelijk de oude watertoren die ooit bij de Schrans gestaan heeft. Hij was ook prachtig gemaakt. Inderdaad merkte een clublid op dat het eeuwig zonde is dat het bouwsel gesloopt is. Het hekenbare gedeelte, dus het oud Leeuwarden vond ik het leukste. Leuker dan de bergdorpen waar de trein zich door tunnels van beboste bergen baant. Maar ook prachtig. Leuke hobby. Volgend jaar maar is kijken hoe het met oud Leeuwarden staat.

De muziek is een beetje een allegaartje ik heb iets van Doc Watson & David Grisman gebruikt en een oud nummer van John Mayall. En een klein stukje is afkomstig van Nina Simone

Nomen Nescio

Nomen nescio (NN) is een Latijnse uitdrukking die betekent ik weet de naam niet of informeel naam onbekend. Dit heb ik geleerd op de rondvaart per praam, die in het kader van de Dag van de Zorg (zaterdag 19 maart 2011) werd georganiseerd door ZIENN. Nu wist ik wel dat de Terp het tehuis voor dak- en thuislozen haar naam een poosje terug veranderd had in ZIENN, maar ik had er nooit bij de betekenis ervan stil gestaan. Het staat dus voor Zie de anonieme mens of iets dergelijks.

Het was een mooie rondvaart met stalend weer. Per praam werd er langs de ZIENN locaties gevaren met een explicatie bij monde van o.a. directeur Kees van Anken. Een leuk alternatief voor een zorginstelling die de deur niet open wil zetten in verband met de privacy van de bewoners. Bovendien lopen er genoeg dak- en thuislozen in het wild rond in Leeuwarden. Er waren in de stad trouwens weinig zorginstellingen die aan de dag mee deden. Terecht. Ik denk dat het al snel uitloopt in aapjes kijken. Om toch iets over het werk te kunnen vertellen was de praamtocht een prima alternatief.

De gebruikte muziek is van Ludovico Einaudi. Het nummer heet Andare. Andare is Italiaans voor ‘gaan’. Gaan in de zin van recht voor uit in tempo. En dat gingen we wel in de praam. Ik had het al eens eerder gebruikt voordat ik aan internet versie van het dagboek begon. Maar ik vond het goed passen bij de rondvaart.

Lente

Eindelijk weer lente. De eerste fietstochten zijn weer gemaakt. Zoals ieder jaar weer iets te enthousiast. Er waren tot nu toe slechts een paar mooie dagen. Alles was nog kaal. Dus verder dan het Leeuwarderbos ben ik eigenlijk niet gekomen. Het gebied tussen De Blauwe Golf en de nieuwbouw van de NHL is op de schop genomen. De Kinderboerderij is gekrompen, maar staat er nog. Ook dit jaar kan de jeugd van Bilgaard hier het wonder der geboorte aanschouwen. Er waren lammetjes. De manege en al het groen er omheen heeft de herbestemming van het gebied niet overleefd en heeft plaats moeten maken voor een parkeerterrein. De kenniscampus heeft kennelijk erg veel parkeerterrein nodig. Maar misschien wordt er nog iets anders gebouwd. Wie het weet mag het zeggen. Van mij mogen ze de lammetjes er best een paar parkeervakken bijgeven.

De gebruikte muziek is van de Griekse componist Eleni Karaindrou

Berichten uit de wijk Nylân

Begin deze week werd ik gebeld door Rob Mol. Rob heeft een timmerwerkplaats in het oude gebouw van de Piter Jellesschool in de wijk Nylân. Ik had hem ontmoet toen ik opnamen maakte voor de afgelopen atelierroute van november vorig jaar.atelierroute 2010 Iedereen in het oude schoolcomplex had een brief van de gemeente in de bus gehad met de mededeling dat de gemeenteraad de kosten die aan het gebouw verbonden zijn, gaat bespreken. Het Kabinet Rutte bezuinigt zwaar op de gemeenten en de gemeenten proberen uit alle hoeken en gaten geld bij elkaar te schrapen.

Omdat het gebouw niet binnen een bestemmingsplan valt, was het voorlopig in handen van Carex gegeven, die het uitbaat ten behoeve van kunstenaars en starters van bedrijfjes. Carex is een soort anti-kraak en beheert ook de Blokhuispoort. De nieuwe bestemming zou een speeltuin zijn. Ruimte genoeg. Dat wel. Je kunt er zo een tweede Ponypark Slagharen beginnen. Maar ik zie het niet direct gebeuren. Wedden dat het doorverkocht wordt aan een project-ontwikkelaar?

De gebruikte muziek is van Bela Fleck & Edgar Meyer - Music for two. Het is iets van Bach. Ook het tweede deuntje is een klavecimbelwerk van Bach. Prelude en Fuga nr 1 in c.

Hart voor Natuur

Bij het protest tegen de bezuinigingen op het cultuurbeleid van november vorig jaar waren meer mensen betrokken dan bij de demonstratie van zaterdag 19 februari. Dit keer ging het om de bezuinigingen op het natuurbeleid. De Lange Pijp stond niet vol. Behalve dan, met schapen en de landelijke media die op de schaapskudde met herder afgekomen waren. En natuurlijk waren de politieke partijen er. Ze voerde campagne voor de komende verkiezingen. De PvdA deed haar best ook een beetje jong en groen over te komen. En de VVD hield zich als veroorzaker van de commotie, begrijpelijkerwijs wat afzijdig.

De muziek is van: The Seatbelts - de Ierse groep Kila en het laatste stukje banjo muziek komt van Bela Flack.

De Kleine Wielenloop, SV Friesland

Op 12 februari vonden er 2 sportevenementen plaats in Leeuwarden. De Rengersparkloop en de Kleine Wielenloop. Nu ben ik niet sportief. In tegendeel. Hardlopen doe ik een enkele keer als ik de bus moet halen. Fietsen vind ik wel leuk. Maar ik zie het niet als een uiting van sportiviteit. Meer als een middel om van A naar B te komen. In ieder geval had ik nog nooit een sportevenement gefilmd. Ik koos voor de Kleine Wielenloop, eigenlijk meer om te kijken of het in de Groene Ster al een beetje opschoot met de lente.

Voor de gelegenheid had ik een diepgaande studie van de op het internet aanwezige routekaart gemaakt. Er waren looproutes van 5, 10 en 15 kilometer. Waarvan me de 10 kilometer me het meest haalbaar leek. Vanaf de start moest ik dan via een snellere route voor zien te komen. Want ik wilde ook de start filmen. Niet dus. Toen ik Cammingaburen uit fietste zag ik de meeste lopers al in de Groene Ster rennen. Geen probleem. Als ik nu snel naar Aqua Zoo zou fietsen zou ik ze kunnen filmen van over het water bij het molentje. Weer mis. Nog voor Aqua Zoo kwam de eerste sportieveling al aan rennen.

Inmiddels was het ook gaan regenen zodat het hele molentje nog nauwelijks te zien was. Mijn camera wil ook niet scherpstellen in de regen. Net voorbij de camping kon ik nog wat renners filmen. Als een verzopen kat, kwam ik weer bij de start/ finish aan. De voor de gelegenheid opgestelde klok vertelde me dat ik er ander half uur over gedaan had. Op de website van VC Friesland zag ik later dat de winnaar, ene  Jacob v.d.Leij uit Leeuwarden er 39.minuten en 46 seconden over gedaan had. Maar hij had niet gefilmd en met een statiefje staan klooien. Dat was een troost.

In de wetenschap dat er op zondag altijd wel een paar joggers door Cammingaburen en de Groen Ster sjouwen ben ik de dag daarop maar wat opnamen gaan maken. Nog steeds mistig. Dat wel.

De muziek is van Davis Grisman en Sam Bush die banjo speelt. Het heet “Hartford’s Real”. Dan heb ik nog een kort stukje van Bob Brozman gebruikt. Andre Hazes heeft het ooit tot voetballied gemaakt onder de naam, “wij houden van Oranje”. Maar het heet oorspronkelijk. “Auld Lang Syne”. Het is een Schots volkslied.