Angels we have heard on high

Deze kerstaflevering is zo en beetje de 5de van het dagboek. Het is ook een beetje een traditie. De kerst is sfeervol en dat filmt lekker. Het is ook de periode dat de zon het verst van ons afstaat. Dat geeft een beetje verlaten gevoel. Het scherpe licht van de laagstaande zon. Het is een tijd van contrasten. Niet alleen van het licht. Maar ook het contrast tussen rijk en arm. In de tijd dat ik voor omroep Mercurius in de kerstnacht op de radio een gedichtenprogramma onderhield, verkeerde ik in de veronderstelling dat er ook een kerstverhaal van Dickens bij hoorde. Ik koos hiervoor het verhaal waarin de rijkaard Scrooge op kerstavond een zwerver inhuurt en deze voor een paar centen, de hele avond in de kou, voor zijn raam laat heen en weer lopen.. Terwijl de zwerver loopt te blauwbekken warmt Scrooge zich behaaglijke aan het openhaardvuur. De moraal is dat rijkdom niet kan bestaan zonder armoede. Rijkdom kun je slechts afmeten aan wat anderen hebben of niet hebben. Het is een balans zoals de balans tussen donker en licht, tussen leven een dood. Ik hou het maar op midwinter. De balans koud, warm staat nu op koud. Maar de dagen worden vanaf nu weer langer. Het duurt nog even maar ik kijk al uit naar de eerste tekenen van het voorjaar. De gebruikte muziek is van Mike Marshall & Darol Anger - Angels we have heard on high en het tweede muziekje is van Mike Oldfield.

Windwakken

Dit winter viel vroeg in dit jaar. Op 28 november filmde ik de eerste sneeuwlandschappen. Het herfst-item met de laatste blaadjes aan de bomen -dat ik in mijn hoofd had- werd een winter-item. Ook leuk, maar wel een stuk kouder. De mistige landschappen veranderen in besneeuwde vlakten met een verblindende lage zon. Het lijkt of er kleine diamanten glinsteren in de witte weilanden. Het van Harinxmakanaal was begin december al bevroren De ijsbaan bij Goutum had last van windwakken en het duurde even voordat de Goutumers de schaatsen konden onderbinden. Overigens was de pret ook van korte duur. De dooi trad snel in. De gebruikte muziek is van Ry Cooder en The Chieftains

Hangt Fryslân cultuur aan de wilgen?

Ongeveer drieduizend mensen voerden op zaterdag 20 november actie op de Lange Pijp in Leeuwarden tegen de aangekondigde cultuurbezuinigingen. Er waren optredens van o.a. Piter Wilkens en de Kast Het protest maakte deel uit van een landelijke actiedag om ‘een schreeuw” te laten horen tegen de kabinetsplannen om 200 miljoen euro op cultuur te bezuinigen. Het kabinet wil die verhoging met ingang van 1 januari 2011 al invoeren.

Aankomst Sinterklaas Leeuwarden 13 november 2010

Van de jaarlijks terug kerende feestelijkheden was de Sinterklaasintocht zo een beetje het enige spektakel dat ik nog niet gefilmd had. Terwijl het toch een kleurrijke traditie is. Ik heb een soort allergie voor de Klaasviering. De Klaasviering behoort bij mijn vroegste herinneringen. Een versierde wasteil vol met cadeaus. Overigens dezelfde wasteil waar het hele gezin in gewassen werd inclusief de kleding. Gebonk op de deur en een zwarte handschoen die om een hoekje pepernoten naar binnen gooit. Hoewel later bleek dat het de hand van de buurman betrof, maakt dit toch een diepe indruk op een kind. Als geboren Amsterdammer kan ik me ook de intocht op het Fredriksplein herinneren. De Nederlandse Bank stond er toen nog niet maar wat over was van het in 1929 door brand verwoeste Paleis van Volksvlijt. De galerij van het paleis bleef deels gespaard. In de galerij bevonden zich woningen en winkels. In 1960 moesten die plaats maken voor de bouw van de Bank. Maar naast de intocht vormt de galerij een onuitwisbare herinnering voor me. Het was een leuke speelplek, alhoewel ik er nooit alleen heen mocht. De enkele keer dat ik er kwam had meestal een educatief karakter. Ik maakte vaak historische stadswandeling met mijn opa die bovendien in 1929 getuigen van de brand was geweest. De historische wandeling eindigde meestal in de kroeg op de hoek van de Utrechtsestraat waar ik een ranja kreeg en mijn opa een oude klare tot zich nam.

Open Atelierroute 6 en 7 november, Leeuwarden

Ik ben dol op open dagen en open routes. Het aardige ervan is dat je er niet achteraan hoeft te bellen. De betrokken personen of instanties geven het zelf aan. Ze sturen een persbericht. Je kunt ze dan op de daarin aangegeven tijd in de nek springen en genadeloos voor de camera slepen. Zo ook op de jaarlijks terugkerende Open Atelierroute. In voorgaande jaren heb ik me beperkt tot het Haniagebouw en de Blokhuispoort. Dat is handig, want op die plaatsen zitten een hoop kunstenaars op een kluitje. Dit jaar heb ik wat verder gekeken en heb het oude gebouw van het Pitter Jellescollege bezocht en een atelierboot in de Harlingertrekvaart. Het publiek liet het enig sinds afweten en het was rustig in de verschillende ateliers. Op zich voor mij geen probleem, maar jammer van de inspanningen om er een kunstzinnig weekend van te maken. Leuk vond ik het atelier van Caro Kroon. Een groot atelier dat vol stond met allerlei theaterspullen en decors waaronder een reusachtig papierenbootje. Grappig ook om te zien hoe de ene kunstenaar een zooitje van zijn/haar atelier maakt en de ander het keurig schoonmaakt en oppoetst. Schilderij: Issi Borgers

De Kanaalsbrug

De Kanaalsbrug gaat niet vaak open. De enkele keer dat ik het zie gebeuren, heb ik meestal net geen camera bij me. Afgelopen week had ik alleen mijn compact bij me. Ik heb iets met bruggen. Het dagelijks welhaast rituele heen en weer geklapper. De Eerste Kanaalsbrug wordt handmatig opengedraaid. Het wegdek draait over het water van het Nieuwe Kanaal. Het is of een stukje van het verleden van Leeuwarden weer heel even tot leven komt. Omdat ik aan het experimenteren ben met een nieuw montage programma, heb ik een collage gemaakt met foto’s en stukjes video uit mijn archief. De gebruikte muziek is van Phillip Glass en wel de soundtrack uit de film The Hours.

Liefde voor hout

De oude melkfabriek van Gytsjerk is al sinds jaar en dag in gebruik als atelierruimte voor kunstenaars. Ook kleine bedrijfjes hebben er een onderkomen gevonden. Onder andere beeldhouwer Oene van der Veen heeft er zijn atelier. Toen ik zijn activiteiten rond de totempaal aan de Emmakade filmde, spraken we af dat ik eens een keer langs zou komen. Zo gezegd zo gedaan. Oene vertelt over het wel en wee van het werken met hout, alsmede waarom grote beelden lastiger zijn dan kleine beelden. De gebruikte muziek is van Nick Cave en Warren Ellis en betreft de soundtrack van de film The assassination of Jesse James.

Bouwplaats Leeuwarden

Er zijn op het moment weinig plekken in de binnenstad waar niet of gebouwd of gesloopt wordt. Bij de renovatie van het Amecitia gebouw aan de Wirdumerdijk werd met een hoogwerker gesloopt. Het Amecitia gebouw won het in aandacht van het publiek van de bouw van het Friesmuseum. Vandaag stond de immer aanwezige groep mannetjes voor de bibliotheek. Mijn paddestoelen-speurtochten vielen tegen. Bij de Dekemastate een aantal van onduidelijke herkomst ontdekt. In de veronderstelling bij de Martenastate bij Cornjum nog meer te vinden, ben ik door gefietst. Niet dus, Het bos was keurig aangeharkt. Geen zwam te ontdekken. Wel een grafheuvel ontdekt. Prachtig omzoomt door oude bomen, maar geen paddestoelen. Uiteraard.

Het nieuwe winkelcentrum van Bilgaard

In 2006 brandde het winkelcentrum van de wijk Bilgaard compleet af. Op 18 september van dit jaar vond de feestelijke opening van het nieuwe -uit de as herrezen - winkelcentrum plaats. Nu vindt ik Bilgaard eigenlijk net niks, waren het niet dat de wijk prachtig aan het Leeuwarderbos ligt. Dat is een duidelijke meerwaarde. Het uitzicht vanuit de flats, over het bos en over Noord Friesland is schitterend. Echter het idee om ooit op een dergelijke hoog gelegen locatie te gaan wonen, werd door mijn laatste bezoek aan de wijk, de grond ingeboord. De met schotelantennes volgehangen flats zagen er uit als drukke bijenkorven en het winkelcentrum was ronduit lelijk. Het ergst vond ik de enorme parkeerterreinen. Nodig, misschien. De boodschappen kunnen zo vanuit Albert Hein de auto in gehesen worden, handig maar het maakt de wijk lelijk. De andere winkels leken zorgvuldig verstopt in het winkelcentrum. Mij zien ze er niet meer.

Over aalscholvers en totempalen

De Emmakade is een regelmatig terugkerende locatie in mijn videodagboek. Dat komt voornamelijk omdat ik er bijna iedere dag langs fiets. Maar los daarvan is het een schitterend stukje stad. In de winter ruikt de kade naar de houtkachels van de boten en in de zomer wappert de was op bijna iedere boot.
De afgelopen maand hebben een aantal aalscholvers een plekje gezocht op de aanlegpalen van de Kanaalsbrug. Vlak tegenover de gevangenis. Duidelijk een prima visplek. Aanvankelijk zat er één. Maar naar verloop van tijd groeide de stek in populariteit en zaten ze met ze vieren te scholven.

Aan de Emmakade, noordzijde bij de Vredeman de Vriesstraat staat de totempaal van Oene van der Veen. Hij staat er mooi tussen de kastanjebomen.
Het onderhoud van de totempaal was er kennelijk bij ingeschoten en de paal verkeerde in deplorabele staat. Met behulp van een hoogwerker knapt Oene hem persoonlijk op.

Open Monumentendag 2010

Het was een hele sjouw op zaterdag 11 september. De open monumentendag was meer een monumentenroute. Goed bezocht overigens. Stegen en met name de binnenterreinen waren opengesteld voor publiek. Nu ben ik dol op stegen en binnenterreinen, dus het was geen onbekend gebied voor me. Vooral natuurlijk het Harmoniekwartier. Het stukje Leeuwarden waar we al jaren over in de krant lezen dat het opgeknapt wordt, maar dat nooit opgeknapt is. Het is het terrein van graffitispuiters en dak- en thuislozen. Het heeft een bepaalde charme en voor mij hoeft het niet opgeknapt te worden. Ik vind het Harmoniekwartier in hoge mate fotogeniek.

Vooral in het voorjaar als de reuze berenklauw -onuitroeibaar voor de gemeentelijke groendienst- weer de kop op steekt.

Het was een beetje wereldvreemd om er groepen mensen met een plattegrond of een fototoestel op hun buik te zien rond lopen. Leuk aan de route waren de binnenplaatsen in de Bagijnestraat. De Kaatsbaan had ik nog nooit eerder gezien, alsmede de tuinen achter de huizen die voor de dag toegankelijk waren. Overigens was er die dag een ook een shantyfestival in de stad. Op iedere hoek van de straat stond een koor te galmen. Het was gezellig. Dat moge duidelijk zijn. De gebruikte muziek is de soundtrack uit de film The burning plain.

Een nikkelen kwartje

Deze zomer werden aan het Ruiterskwartier de restanten van de Wirdumerpoort opgegraven. Ze zijn kortstondig onderzocht door archeologen. Er bleek alsmede een 16de of 17de eeuws stukje trottoir opgespit te zijn. De trottoirstenen zijn op initiatief van Groen Links uit de oude fundamenten gehaald en zijn ergens opgeslagen, teneinde ze ooit ergens te herplaatsen De restanten zullen verder verdwijnen onder een winkelkelder die aan of in het nieuwe Friesmuseum komt. Waar het museum precies komt is me volslagen onduidelijk. Vooralsnog zie ik uitsluitend winkels en flats. Maar misschien komt het nog. Een ontdekking van meer persoonlijker aard is de oude van Houten chocoladerepenautomaat in.de Sint Frederiksteeg. Vlak bij de Nieuweburen. Ik kwam hem plotseling tegen op een zondagse fietstocht. Naar eigen inschatting moet hij daar minstens 50 jaar hangen. Onder de laag roest, kun je nog lezen ‘een nikkelen kwartje’. Het nikkelen kwartje kwam in 1948 in omloop. Dus dat het ding er hangt sinds de jaren ’50 van de vorige eeuw, lijkt me een correcte inschatting. Ik kan me herinneren dat ik in de jaren 50, 2 dubbel zoutjes kocht voor een cent. Een nikkelen kwartje of een van Houtenreep ging toen ver boven mijn butget. Overigens heb ik voor deze aflevering opnamen gemaakt vanaf de Bonifatiustoren. Hele klim, maar altijd de moeite waard. De gebruikte muziek is van het Kronos quartet en komt van de CD Pieces of Africa

De Noordrand

De Bonkevaart maakt een haarscherpe scheiding tussen stad en land. De vaart loopt langs de Groningerstraatweg, de Vrijheidswijk en mondt uit in de Dokkumer Ee. Noordelijk van de Bonkevaart ontwikkelt zich de nieuwbouwwijk Blitseard en ligt het dorp Lekkum. Vlak naast de strakke nieuwbouw van de Vrijheidswijk ligt het boerenland. Het is een boeiend contrast. Het geeft Leeuwarden een bepaalde charme. Aan het Kealledykje, vlak bij Lekkum staat een heuse dinosaurus. Hij staat tussen 2 wilgen. Het is even schrikken als je er langs fietst. Niet het eerste wat je verwacht, zo een predator tussen de koeien. Hoewel hij gemaakt is van aardappelkistjes heeft hij niets plattelands. Dat is het leuke. Ik stel me zo voor dat hij gemaakt is, in de spaarzame vrije uurtjes van een boerenknecht met Jurassic Park als hobby. Toch is het kunst van de bovenste plank. Mooier dan veel beelden in musea die wel het stempel kunst hebben. Jammer dat zo weinig Leeuwarders weten wat voor magnifiek kunstwerk het Kealledykje herbergt. Eigenlijk zou hij best in het Bos van Epay, tussen de echte kunst kunnen staan. Of op een andere prominente plaats. Maar hij hoort op het Kealledykje. Tussen de wilgen en de koeien.

It's easier to destroy than to create.

It's easier to destroy than to create. Ik meen dat de zin afkomstig is uit de speelfilm Desperado. Op het moment is hij ook van toepassing op de Tesselschadestraat. Het terrein waar vroeger de Leeuwarder Papier Fabriek (LPF) stond ligt er alweer jaren onbebouwd bij. Met de recente sloop van het oude gebouw van de NHL, komt er een gigantisch stuk grond braak te liggen. Waarvan in een tijd van crisis en bouwstop, bebouwing niet direct te verwachten valt.

Slopen gaat ook een stuk sneller dan bouwen. Het is filmtechnisch ook een stuk leuker. In verband met de aangrenzende woonwijk werd de sloop van de NHL gecontroleerd uitgevoerd. Het zaakje werd niet in een klap opgeblazen, maar iedere betonnen paal werd doorgeknaagd. Het leek of het gebouw in hoog tempo werd opgepeuzeld door een paar prehistorische monsters.
De opnamen zijn in de maand juli gemaakt. De soundtrack komt uit de speelfilm Batman Begins

De Boom van Herman van der Heide

Met de sloop van het oude gebouw van de NHL aan de Tesselschadestraat, moest het kunstwerk “de Boom” van beeldend kunstenaar Herman van der Heide ook verdwijnen. Herman hoeft het gelukkig niet meer mee te maken. De kunstenaar is in 1993 overleden.

De Boom stond alweer zo een 35 jaar op zijn 45 ton wegende betonnen sokkel.

Op het internet is weinig te vinden over Herman. Voor Galerie Eewal staat nog een beeld van hem. Dat is alles. Met dit geesteskind van de kunstenaar had ik al eerder kennis gemaakt. In tijden dat ik nog regelmatig in de kleine uurtjes een etablissement met volledige vergunning, aan de Eewal bezocht, ben ik ertegenaan gelopen. Het beeld staat op de stoep voor de galerij. In gesprek gewikkeld met een kennis botste ik er onzachtzinnig tegenaan. Het leverde een gekneusde rib op. Het is een hard beeld. Dit was pijnlijk. Een week lang kon ik er niet van slapen en overwoog een schadeclaim bij de gemeente neer te leggen. Bij de verplaatsing van de Boom, was ik dus op mijn hoede.

De Boom was bijna geschiedenis geworden. Echter door inspanningen van een NHL medewerker is het kunstwerk behouden voor Leeuwarden. Of de gemiddelde Leeuwarder er blij mee is en weer opgelucht in zijn stoel zakt, betwijfel ik. De Boom is met zijn 14 meter wel groot maar niet echt mooi. Het ligt in de bedoeling om hem weer in de oorspronkelijke kleuren te schilderen. De NHL had er kennelijk wat restantjes verf opgesmeerd. Daarna wordt ie weer herplaatst aan de Anne Vondeling weg. Herman is er vast blij mee, daarboven. Zelf had ik hem wel mooi vinden staan in de Vrijheidswijk. Tegen de strakke lijnvoering van de flats.

De Dag van de Bouw 5 juni 2010

In het centrum van Leeuwarden vinden op het moment 2, voor de stad belangrijke bouwactiviteiten plaats. Het Project Nieuw Zaailand en de bouw van het nieuwe Provinciehuis aan de Tweebaksmarkt.

De Dag van de Bouw op 5 juni jl bood de mogelijkheid om de activiteiten van dichtbij te bekijken. Vooral de mogelijkheid om eens in de bouwput van de parkeergarage aan het Zaailand te kijken was leuk. Het is een plek waar ik bijna dagelijks langs loop. Je ziet dan de werkers als kleine poppetjes in de diepte. Een hele belevenis om het eens om te draaien en de stad vanuit de bouwput te bekijken.

De gebruikte muziek is van Mike Oldfield en het tweede stukje is van David Grisman en Sam Bush.

Het Fries Straatfestival 2010

Het Fries Straatfestival is een bijzonder evenement. Het ging dit jaar om de negende editie van het nieuw Fries Straatfestival op 28, 29 en 30 mei. Maar het festival is ouder. De organisatie is nu 9 jaar in handen van de Harmonie. Zolang ik in de Friese hoofdstad woon, was het er. En dat is 25 jaar. Ik herinner me dat er op de bewuste datum uit alle hoeken en gaten van de stad, mensen in clowns of aanverwant kostuum te voorschijn kwamen. Leeuwarden is dan het podium voor boeren, burgers en buitenlui die als hobby, theater of muziek maken hebben. Geliefd tot diep in de provincie.

Het enige nadeel is, dat je bijna niets kunt waarnemen vanwege de hordes mensen die op het spektakel afkomen en die het rustig kijken naar een voorstelling onmogelijk maken. Om die rede ben ik vroeg gegaan. Zaterdag begon het al om 12 uur op het Oldehoofsterkerkhof. De zondag daarop was het slecht weer en begonnen de activiteiten om 14.00 uur. Eigenlijk vindt ik één dag straatfestival wel genoeg. De derde dag heb je zo iets van, hee… daar zijn ze weer.

Maar het was leuk. Het is een verademing dat er gelukkig nog mensen zijn die volslagen zinloze apparaten en dingen maken. Ik ben door het woud van staal gelopen. Pleuris herrie. Hoe mensen op het idee komen om zoiets zwaars en kolossaals te maken en het dan nog helemaal naar Leeuwarden slepen ook. Enfin alle hoop is nog niet verloren.

Danseres/ medium Jane Rose Kelly Clarent

Op dat ogenblik
ging er onzichtbaar iets aan mij voorbij:
Luisterend met al mijn zinnen hoorde ik
Mijn moeder fluisteren:
“het is goed met mij”
Ida Gerhardt

Ik heb Jane Rose Kelly Clarent ontmoet tijdens de opnamen voor mijn kerstbijdrage van 2008 voor Omroep Mercurius. Toen heb haar gefilmd terwijl ze paalldanste. Ze vertelde toen dat ze ook een medium is. Het paranormale heeft mijn interesse. We spraken af er nog eens op terug te komen.

Jane woont in een fraai verbouwde oude melkfabriek in Snakkerburen. Gelegen aan de Dokkumer Ee. Met de opnamen zijn we 2 middagen bezig geweest. Omdat ik weinig wist van Jane haar paranormale begaafdheid hebben we dit eerst uitgebreid doorgenomen. Jane heeft contacten met het hiernamaals. Ze heeft een gids die Jerôme heet. Jerôme is het beste te omschrijven als een geest en komt ook uit het hiernamaals. Aldus Jane. Die middag zijn we naar het kerkhof van Lekkum geweest. Een mooi decor voor een dagboekaflevering. De korstmossen op de oude vervallen graven en op de achtergrond de boten op de Ee. Jane voelde de energie van de graven en kon omschrijven wat voor luitjes er begraven lagen. Ze nam ook een geestverschijning waar. Een dame in een blauwe jurk met een gieter.

Voor de volgende opname sessie was het interview gepland. Jane doet ook aan fotolezen. Door een foto van een overledenen kan ze in contact met deze persoon of zijn/haar geest. komen. Ik kwam op het idee om voor de camera een vraag te stellen aan mijn al 8 jaar geleden overleden moeder. Achteraf vond ik het een minder goed plan, omdat het toch nogal persoonlijk is. Maar het is tenslotte een dagboek. Op welke vraag ik zou stellen heb ik een poosje zitten broeden. De kans dat er nog ergens een geheime schat begraven ligt is minimaal.

De dood van mijn ouders heb ik eigenlijk wel afgerond. Uiteindelijk besloot ik te vragen of ze daar boven een beetje gelukkig is. Het laatste levensjaar van mijn moeder was erg verdrietig, zij miste mijn vader die een jaar eerder overleed. Je moeder heeft haar rust gevonden, ze is opgehaald door bekenden, wist Jane via de foto mede te delen. Maar mijn moeder vertelde nog veel meer. Ze maakte zich een beetje zorgen om me, en noemde me recalcitrant. Het woord recalcitrant werd vaak gebruikt door mijn moeder, met name als ze het over mij had. Hoewel ik me nooit zo bewust was dat ik een dwarspisser ben.
Maar er werden meer dingen omschreven die me erg bekend voor kwamen.


Het is een lange dagboekaflevering geworden. Ik vond het boeiend om te doen, hoewel het erg over de dood ging. Met de zomer in het vooruitzicht gaan we voorlopig nog maar even genieten van het leven.


De gebruikte muziek is van Vangelis

Donkere dagen

De afgelopen tijd hebben we weinig zon gezien. Een geplande fietstocht naar de Leeuwarder dorpen Swichum en Wirdum werd steeds maar weer uitgesteld. Op een van de dagen waarbij de zon zich af en toe liet zien ben ik maar aan de tocht begonnen. Via Goutum richting Wergea naar Swichum. Swichum is meer een gemeenschapje van een paar huizen. Maar met een lief kerkje boven op een terp. Wirdum is groter en heeft naast een kerk ook een winkel en een kroeg. Dicht, uiteraard. Maar toch.



Het kerkje van Swichum had ik al vaker gefilmd en wilde hem nu van de andere kant filmen. Er staat een grote boerderij met een stel fraaie paarden. Toen ik het erf opfietste, kwam uit de bosjes een levens grote bouvier te voorschijn. Dat was schrikken. Nu ben ik niet bang voor honden en automatisch stopte ik. Als je dan probeert weg te komen, weet je zeker dat je te grazen genomen wordt. Het beest beet me 2 keer in me been, waarbij ik het op een schreeuwen zette. Gelukkig schrok ie daar van en verdween. De bazin kwam er bij. Ook geschrokken van mijn gebrul, denk ik. Toen ik weer onverrichte zaken terug fietste, kwam ze me achterna om te vragen of hoe het met me ging. Mijn broek was nog heel en ik wilde verder filmen. Uiteindelijk kon ik toch nog een beetje trillerig de opnamen op het erf maken. De wandelende fileermachine was naar binnen gehaald. Maar de lol was er een beetje af voor me. Ik ben nog wel door gefietst naar Wirdum, maar ondanks de zon, had ik er geen zin meer in.

Het was paardenbloementijd en de weilanden waren geel gekleurd. Eenmaal thuis bleek mijn been toch te bloeden. Omdat ik er geen zin meer in had, heb ik voor deze aflevering wat opnamen van vorige zomer gebruikt van het dorp Deinum met haar karakteristieke sipelkerk.

Voor de verandering heb ik onder deze aflevering klassieke muziek gezet. Het is de winter uit de vier jaargetijden van Vivaldi. Het tweede stukje is van De Falla. De violist is Joshua Bell.

Koninginnedag 2010

Om een of andere reden maak ik ieder jaar van Koninginnedag een klein videoverslagje. Ik kan slecht tegen mensenmassa’s en daarom ga ik meestal vroeg in de ochtend. Voor de grote drukte. Ondanks het donkere weer zat de stemming er al vroeg in.

Koninginnedag is leuk omdat er weinig door de gemeente of het bedrijfsleven georganiseerd is. Het is daardoor spontaan. Met een motorsloep van de lokale padvinderij kon ik een rondvaart door de stad maken. Een aanzienlijk deel van de activiteiten speelt zich op het water af. Zowel het muziek als het theatergebeuren.


Ik ben aan het begin van de middagdag al naar huis gegaan, maar het feest duurde tot in de kleine uurtjes.

De Groene Ster

Er is weinig toe te voegen aan deze dagboek aflevering. Voorjaar. In training voor de komende fietstochten door de provincie, heb ik een rondje Groene Ster gedaan. Ik heb de west oever van het meertje bekeken. Ik was er eigenlijk nog nooit geweest. De kant waar een piep klein molentje staat. Tis echt een schatje. Jammer dat hij niet mee deed aan de molendag. Maar misschien ligt het oude gemaaltje in de gemeente Tytsjerksteradiel. Ik weet dat er wat gehannes was over de camping. Die ligt ook in Tytsjerksteradiel. Gezien de uitbreidingsdrift van Leeuwarden is dat lastig. Ook de ontwikkelingen op Groot Vijverburg wat betreft grootschalige kunsttentoonstellingen, maakt het gebied interessant.

De gebruikte muziek is van Philip Glass

De Eerste Leeuwarder Molendag

Afgelopen zaterdag 17 april, vond de eerste Leeuwarder Molendag plaats. Ja ja..Nu heeft Leeuwarden niet zoveel molens meer. De oude houtzaag en meelmolens die langs de Ee stonden zijn al lang geleden verdwenen. Alleen de poldermolens hebben tot in de vorige eeuw dienst gedaan en zijn de laatste restanten uit waterrijk verleden. De Bullepolder wordt vandaag de dag elektrisch droog gehouden vertelde de aanwezige vrijwillige molenaar, de heer Durk Piersma. Echter bij heftige regenval wordt het oude gemaal op verzoek van het Waterschap ingezet.


De molen aan het Oud Deel heeft een fraaie naam. Het gemaaltje heet de Swarte Prinsch. In tegenstelling met de Bullemolen is hij niet meer inzetbaar om de boel droog te houden.

Maar draaien doet ie nog wel. En niet te kort. Niet ongevaarlijk leek me. De wieken zeilde rakelings langs de grond. Nu begreep ik waarom ze het een grondzeiler noemen. Ieder geval vond ik het een leuk initiatief. Op de fiets is de hele route wat veel. Ik heb het daarom maar bij deze 2 gehouden.

De gebruikte muziek is van Vangelis en het tweede stukje is van Mikis Theodorakis

Discussie over kunsttoepassing pleintje Bij de Put

Op zaterdag 10 april vond er een bijeenkomst plaats voor de buurtbewoners van de binnenstad. Het ging met name om het pleintje Bij de Put. Aan 4 kunstenaars was gevraagd om een ontwerp te maken.
Ik vind Bij de Put een mooi stukje Leeuwarden. Het is een van de oudste gedeelten van de stad. Bovendien is het altijd leuk om naar mensen te kijken die naar kunst kijken. Het geeft ze een bepaalde houding. Iets van diep nadenken en er verstand van hebben. Zo iets, maar gelijkertijd geeft het ze iets komisch. Ik voel me ook een beetje een gluurder met me zoomlens, die mensen betrapt in hun diepere zielenroerselen.

Het geheel was een initiatief van Stichting Kunst in Openbare Ruimte en heeft tot doel, meer samenhang in de buurt te brengen.

De gebruikte muziek is van de gitaristen David Grisman, Bob Brozman en Mike Auldridge het nummer heet Moonlight Bay.

De stille oever

Het van Harinxmakanaal langs de Nijlânsdyk heeft een stille oever. Daar bedoel ik mee dat je er normaal gesproken niet kunt komen. Langs de stille oever loopt de Hendrik Algraweg en dat is een snelweg. De N31.

Omdat ik de spoorbrug vanaf de stille oever wilde filmen, ben ik vanaf de Harinxmabrug door de weilanden langs het kanaal gelopen. Hoewel ik 5 hekken over moest was het een mooie wandeling. Vroeg in het jaar was er nog weinig te zien van de wilde planten die hier zomers bloeien. Alleen het groot hoefblad bloeide met grote paarsige bloemen tussen de stenen van de oever. Ik trof er ook 2 skeletten van schapen aan. Een stukje niemandsland tussen snelweg, waterweg en spoorweg, waar de natuur zich ongestoord kan ontplooien.

Het Leeuwarderbos wordt ieder jaar meer bos. Ook hier was er nog niet veel blad te bekennen. Behalve veel mossen en zwamachtige moeras groeisels. Het is er nat, tussen de bomen staan plassen. Nog even en het is weer een groene oase.

De gebruikte muziek is van Ludovico Einaudi

De Vier Jaargetijden

De nieuwe buorren van Leeuwarden

Begin maart. Het ijs ligt nog op de vaarten en sloten. Hoewel de temperatuur overdag maar een enkele graad boven het vriespunt komt, ben ik toch maar de stad uit gefietst. Niet ver van mij vandaan bouwt Leeuwarden in de Bullepolder aan de nieuwe woonwijk Blitsaerd. De milieubeweging en bewoners van de omliggende dorpen hebben de bouw van Blitsaerd jaren tegengehouden. De Bullepolder zou volgens de Europese Habitatrichtlijn aangemeld zijn als beschermd natuurgebied. De Raad van State werd het uiteindelijk eens met de gemeente Leeuwarden en met de Provincie Fryslân dat wetenschappelijk is aangetoond dat de woonwijk geen schadelijke gevolgen zal hebben voor de Kol- en Brandganzen en Smienten die de Grote Wielen gebruiken als overwinteringsgebied en rustplaats.

Wanneer de bouw begonnen is, weet ik niet precies, maar erg opschieten doet het niet. Veel van de kavels die de gemeente te koop aan biedt, liggen er nog steeds verlaten bij. Ook de kavels die te koop aangeboden worden met aanlegsteiger, lijken niet verkocht. Het ziet er allemaal wat verlaten uit.


Een ander nieuwbouw project van Leeuwarden is Techum in de Zuidlanden onder Goutum. Ook hier had ik de indruk dat de bouw niet echt opschiet. Een aantal bouwvakkers bekeken mijn activiteiten met camera en statief van achter het raampje van een bouwkeet. Het geheel wekte niet de indruk dat er lekker gewerkt werd. Verder waren er weinig mensen te bekennen.

 

Vorig voorjaar was ik er voor het laats en veel was er ook niet veranderd.

Techum moet een dorpse buurtgemeenschap worden. De naam komt van de oude boerderij die er nog staat. Opvallend vond ik de bouw. Geen rijtjeshuizen maar een gevarieerd aanbod van diverse huizen in alle maten en soorten. Opgetrokken uit wisselende steensoorten. Mooi. Toch voel ik me nooit echt lekker in zo een nieuwbouwwijkje. Ik vond Blitsaerd mooier. Meer water en natuur.

De gebruikte muziek is van het David Grisman Quintet met Waltz for Lucy

Songs of the seas

Het aardige van de overvloedige sneeuwval van de laatste tijd is dat ik een hoop plaatsen, die ik al eerder in beeld gebracht heb er compleet anders uit zien. Vooral op zondagochtend als de sneeuw nog niet door de ochtendspits tot een bruine prut is vermalen en er minder auto’s langs de kades staan, ziet de wereld er maagdelijk wit uit.

Voor deze aflevering heb ik gebied rond de Harmonie, de Westersingel en de Harlingertrekweg genomen. Vooral omdat de onder gevroren en besneeuwde vaarten en grachten er schitterend uit zien.


De mensen zijn begaan met de koude situatie van de vogels. Er wordt heel wat brood in de wakken gegooid. Opvallend vindt ik het grote aantal meerkoeten in de stad. Het was me al eerder opgevallen. De gewone eend is in de minderheid aan het raken.

Bij de Slauerhofbrug trof ik een groot wak aan waar duidelijk dagelijks gevoerd werd, een mevrouw gooide er 10tallen broden in. Het zag er werkelijk zwart van de meerkoeten.

De gebruikte muziek is van Vangelis. Het nummer Songs of the seas.

De Oude Stadsbegraafplaats

Het is niet de eerste keer dat ik met een camera over de Oude Stadsbegraafplaats loop. De plek komt regelmatig terug in mijn dagboekafleveringen. Deze winter doet zich de gelegenheid voor om de dodenakker in de sneeuw te filmen.

De afgelopen jaren komen er steeds vaker plannen naar voren om de begraafplaats te restaureren, maar de armlastige gemeente heeft er geen geld voor. Wel is het groenonderhoud in handen van Caparis gegeven. Dat is jammer. Ik ken de begraafplaats voor dat het struweel met de Black and Decker te lijf werd gegaan. Een vergeten stukje stad. Met een diversiteit aan wilde planten en paddenstoelen. Nu lijkt het gras gemillimeterd en er is niet veel meer dan alleen gras. De kans om een bijzondere plant tegen te komen is nu nihil.

De vogelnesten tekenen zich af in de kale bomen. Ze lijken te wachten op de terugkomst van de reigers. Vogels hebben minder last van de menselijke ijver. De begraafplaats is een geliefd broedgebied voor tal van vogelsoorten.

De gebruikte muziek is van Enrico Caruso De gedigitaliseerde 78 toeren plaat Una furtiva lagrima (Een verholen traan). Het oorspronkelijke 78 toeren gekraak is gelukkig niet helemaal weg gedigitaliseerd.

IJzel in het Leeuwarderbos

Omdat ik de afgelopen tijd veel sneeuwtaferelen in de stad heb gefilmd. Leek het me op zijn plaats ook eens buiten de stad te kijken. 

Het was de moeite waard. Het Leeuwarderbos zag er uit als een reusachtige kerstkaart. Ik had geluk. Het was een van de spaarzame zonnige dagen. De ochtendmist was net opgetrokken en liet ijzel na op de bomen. Het vroor een graad of 3. Veel mensen waren er met de camera op uitgetrokken. De sneeuw glinsterde in de zon en de Schotse Hooglanders waren erg intrek bij de fotografen.

De dag ervoor had ik een bezoek gebracht aan het  Bos van Epey ofwel de Vijversburg. Omdat het sneeuwde en er een stevige Oostenwind stond ben ik maar met de bus gegaan, Jammer want ik had graag even in de Groene Ster gekeken. Ik had begrepen dat de drol van Wim T. Schippers,  Stationnement gênant' er nog steeds zou staan. En ja hoor. Hij is echt reusachtig en helemaal onder de sneeuw, wat het geheel wat vrolijker maakte. De 4 en halve meter hoge kunststof drol is er vorig jaar vanwege de tentoonstelling 'Vijversburg VI  geplaatst. Schippers bood het onlangs te koop aan, tegen elk aannemelijk bod.

De muziek die ik gebruikt heb komt uit de film “Snow falling on cedars” van de componist James Newton Howard. Ik heb eerder muziek van hem gebruikt. Hij is minder bombastisch dan de meeste filmmuziek componisten. Spiritueel. Met veel ijle vioolsolo’s en uitermate sfeervol.

Oud en Nieuw 2010

Vorig jaar met Oud en Nieuw heb ik opnamen van het vuurwerk gemaakt op de brug van de Emmakade. Vlak bij Albert Hein. Dat viel een beetje tegen. Ik had verwacht het vuurwerk vanaf het Oldehoofsterkerkhof te zien. Niet dus. Daarom ben ik dit jaar maar aan de wandel gegaan. Vanaf de Vrouwepoortsbrug had ik een goed zicht. Geen lullige vuurpijltjes dus. De brandweer stond achter me klaar om in te grijpen. Op de weg terug werden er overal forse vreugde vuren gestookt.

Op de eerste dag van het nieuwe jaar vond wederom de nieuwjaarsduik plaats. Vorig jaar was de duik afgelast door Ferd Crone, er lag toen te veel ijs. Dit jaar was dat niet het geval. Er sprongen 50 mensen in het koude water. Veel publiek en een hoop show. De eigenlijke duik duurt maar een paar minuten, waarna alles snel ingepakt wordt. Mensen die 5 minuten later kwamen mochten niet meer duiken. Niet iedereen trok zich daar iets van aan. Maar het was duidelijk te koud om er echt moeilijk over te gaan doen.

De muziek

De dagboeken die ik hier plaats hebben vaak andere muziek dan de tv uitzending. Dat komt door de auteursrechten. De verschillende muziekmaatschappijen hebben daar een verschillend beleid in. Sommigen staan het gebruik van hun muziek toe, maar dan moet je weer reclame in de video’s toestaan. Of een donkere weg klikbare balk die de mogelijkheid biedt om de betrokken muziek te kopen. Soms wordt de muziek geblokeerd in bepaalde landen en als dat dan net niet Nederland is dan heb ik mazzel. Als YouTube het geluid helemaal uitzet, dan heb ik de mogelijkheid voor een audioruil. Daarvoor bieden ze een kleine geluidsbibliotheek aan. Ik ben er niet gelukkig mee. Het alternatief is zelf net zo lang zoeken in eigen bestand tot je een geaccepteerde soundtrack vindt.

Voor deze aflevering heb ik aan het begin een kort stukje van Yoko Kanno and the Seatbelts gebruikt. Het nummer heet Cowboy Bebop. Het tweede nummer vind ik bijzonder het is van de cellospeler Yo-Yo Ma en de  Amerikaanse zanger Bobby McFerrin. Het is het Ave Maria in een bijzondere uitvoering. Onder vuurwerk hoort eigenlijk iets symfonisch, groot orkest of iets dergelijks. Nu ben ik niet zo dol op die symfonie orkesten en vond dit wel toepasselijk. Het derde nummer, onder de nieuwjaarsduik is van David Grisman.

Ik wens u veel plezier met het Leeuwarder Dagboek 73