De verwording van de tuinkabouter

Jij hebt de dingen niet nodig

om te kunnen zien

De dingen hebben jou nodig

om gezien te kunnen worden
tekst op schoolgebouw

Vandaag de dag is het niet meer gebruikelijk om huizen te voorzien van een gevelsteen of familiewapen. We versieren onze huizen tegenwoordig met externe en tijdelijke toepassingen zoals tuinkabouters, vogeldrinkbakjes, vlinders, stenen honden, vogels of Boeddha’s  en met van alles en nog wat. Deze siertoepassingen zijn mode gebonden. Zo is bijvoorbeeld de bamboe wind chime compleet uit het stadsbeeld verdwenen. Ook de pop van het jongetje dat met zijn neusje tegen het raam naar binnen kijkt is niet meer terug te vinden. Erger is dat de tuinkabouter duidelijk op zijn retour is. Reden tot zorg. Voor zover ik weet is er geen lijst van met uitsterven bedreigde tuin-accessoire en komt de kabouter dus niet in aanmerking voor bescherming of subsidie. Ook op de werelderfgoedlijst maakt geen melding van onze kabouter. Kwalijke zaak. De bestaande kabouterkolonies aan het Cambuursterpad en omgeving en ander kabouter fourage gebieden, bestaan gedeeltelijk nog wel maar verkeren in verpauperde staat. De laatste kabouters zien er zorgwekkend uit. Afbladderende verf, bemost, verkleurd of zelfs beschadigd. De verantwoordelijke wethouder zou hier maatregelen moeten nemen. Zoals het verplicht stellen om ieder jaar je tuinkabouter op te knappen en indien nodig ook schilderen. Op straffe van inbeslagname. 

Ook veel andere tuinversiering is er slecht aan toe. Mijn overbuurman heeft een fontein (waterornament) in zijn voortuin. Een waterdraagster met één ontblote borst. Het water zou uit een grote kruik op haar schouder moeten komen, maar het waterornament is al jaren geleden buitenwerking gesteld. Een overtuigende straal water heb ik trouwens nooit waargenomen. De waterdraagster staat een beetje te verpieteren en begint groen uit te slaan. Fonteinen zijn eigenlijk wat te groot voor de kleine stadstuintjes. Je ziet ze zelden of nooit water geven. Vijvers doen het wat beter. Leuk. Met een plastic reigertje. De behoefte aan wat ongerepte natuur in de voortuin is kennelijk groot. Vijvers zijn momenteel de nummer een tuinversiering in Leeuwarden. Zowel met goudvissen als met een inhoud van een meer twijfelachtig karakter. Op de tweede  plaats  staat zonder twijfel de hond. De hondenliefhebber zet vaak een stenen exemplaar van zijn of haar geliefde model hond voor de deur. Gelukkig heb ik geen plastic honden gezien. Op de derde plaats staan het meisje en jongetje. Doorgaans ook stenen beeldjes. Maar er zijn ook plastic exemplaren in omloop. Het meisje leest een boek en het jongetje kijkt ondeugend en heeft een katapult bij zich. Het is zonder twijfel hoge school kitsch. Jammer dat hier ook de verwording toeslaat. Net als bij de kabouters is er hier sprake van beschadigingen en groenige mossen die het cultureel erfgoed bedreigen.

Dan zijn er nog de doe het zelvers. Luitjes die hun versiering niet bij Intratuin kopen maar zelf aan de slag gaan. Soms betreft het beeldhouwwerk als totempalen, maar aan de Spoorstraat trof ik een windmobielbouwer aan. Hij gebruikt weinig confessionele materialen als lege bierblikjes en is bijzonder actief en origineel. Sinds enige tijd heeft hij zijn werkgebied uitgebreid met het dak, waar een raketinstallatie gebouwd is. Een geheel andere kijk op tuindecoratie. Vast geen kabouter liefhebber. 

gebruikte muziek: Bob Brozman