Zomerstop

Rijksmonument van water

Mijn tafelstatiefje heeft geruime tijd met tape aan mijn fietsstuur gezeten. Ik heb er ooit één dagboekaflevering meegemaakt. Het betrof een fietsrit langs de Potmarge. Een mooi vlak en egaal fietspad. Verder de stad in werd het moeilijker vanwege hobbels in het wegdek. Het was een van de experimenten met de camera die ik ooit wilde uitvoeren. Andere experimenten betroffen het vastbinden van de camera aan een molenwiek die gaat draaien, het neerleggen van de camera tussen spoorrails en er een trein over laten rijden, de camera onder een ballon of vlieger hangen en het luchtruim in sturen en dan was er nog het plan om de camera in een glazenpot door het water te slepen. Uiteindelijk heb ik alleen het fietsstuurexperiment uitgevoerd. Voor de andere uitprobeersels was mijn camera me te dierbaar. Maar gelukkig varen er pramen door de stad. Nu had ik al verschillende tochten door de stad gemaakt, maar de Potmargetocht was nieuw voor me.

Ik prijs mezelf gelukkig omdat ik vlak bij de Potmarge woon en bijna dagelijks langs het oude riviertje fiets. De Potmargetocht per praam bood de mogelijk het gebied vanaf het water te zien. Het rare was dat ik de nacht voor de praamvaart droomde dat mijn camera in het water viel. Een laag hangende tak schepte het statiefje. De praam vaarde nog terug maar dat was tevergeefs. “Aan een natte camera heb je net niks”, dacht ik nog toen ik wakker werd. Eenmaal aanboord meldde de gids verheugd dat de Potmarge een Rijksmonument is. Waarom dit het geval is, is me niet helemaal duidelijk. Op het internet las ik dat het riviertje een ecologisch duurzaamheidsgebied is. Of wat dat zijn moge. In de vorige eeuw was er sprake van industrie aan de oevers en werd het Rijksmonument verontreinigd door een aromafabriekje en door Autoglas en in een eerder stadium door de firma Lijempf die daar iets met poedervormige babyvoeding deed. Maar de industrie is er nu helemaal weg. Alleen de Leeuwarder Courant staat er nog. Wel is het jammer dat er ter hoogte van Huizum een paar flats aan de oever zijn neergepoot en op het terrein van het aromafabriekje een geheel nieuwe woonwijk is ontstaan. Kan me voorstellen dat ze dat plekje een beetje meer aan de natuur hadden overgelaten. Je noemt het uiteindelijk een natuurgebied. Maar het kan aan mij liggen. Maar wel mooi wonen aan de oever van een Rijksmonument.

Gebruikte muziek: sounttrack, Silent Hill, Akira Yamaoka

Holding on, Miro (Cafe del Mar)

Dichter bij de Dood

De restauratie van de Oude Stads Begraafplaats lijkt voltooid te zijn. Het ziet er weer netjes uit. Althans de vakken bij de ingang. Ook het mortuarium of lijkenhuisje is weer in oude staat.. In de vakken verderop heeft men zich beperkt tot het bij elkaar vegen en rapen van de stukjes paal en scherven van zerken en het te lijf gaan van de unieke flora met lawaaierige Black and Deckers. Alle scherven zijn netjes bij het betreffende graf gelegd. Handig. Voor het geval er verder gerestaureerd gaat worden. Ter ere van de restauratie organiseerde het Historisch Centrum een dichtersbijeenkomst onder de naam, ‘Dichter bij de Dood”.

Nu koester ik enig wantrouwen tegen gedichtenavonden of voordrachtsbijeenkomsten. Dat heb ik trouwens bij bijeenkomsten van gelijkgestemden in het algemeen. Meestal ga ik er dus nooit naar toe. Poëzie is prachtig maar ik vind een gedicht per dag eigenlijk wel genoeg en dan bijvoorkeur een niet te lang gedicht. Als er een staccato van gedichten op me afkomt snap ik meestal niets meer van. Eenmaal thuis toen ik alles in mijn computer geladen had, kon ik eigenlijk pas naar de gedichten luisteren. Ik heb een selectie gemaakt  en ongeveer ander half uur voordracht tot 2 programmaatjes van ongeveer een kwartier gemaakt. Gelukkig is de Oude Begraafplaats ondanks de restauratie nog steeds fotogeniek. Alleen dat hardnekkig groenonderhoud is gruwelijk.

Voor en na de restauratie

Voor en na de restauratie