Mijn ouders waren vroeger lid van de VARA. De omroep stond toen destijds bekend als links. Er werden linksige items uitgezonden in de actualiteitenrubrieken. Ook de andere programma's hadden vaak een links karakter. De politieke voorkeur van de omroep werd niet onder stoelen en banken geschoven. De VARA had toen nog een eigen identiteit en liet zich nog niet meeslepen met de mainstream. Nu was in de jaren 60 mijn belangstelling voor de zwart-wit TV van mijn ouders minimaal. Het betrof een groot geval. Het televisietijdperk stond nog in de kinderschoenen en er was nog maar een zender. De uitzendingen duurde ook niet zo lang. Om 10 uur ’s avonds stopte het al. In een later stadium kwam er een tweede zender bij. Voor een goede ontvangst moest op de bestaande Nederland 1 antenne een tweede kleinere antenne gemonteerd worden. De daken van de stad stonden vol met antennemasten. Veel masten werden tegen de huizen gemonteerd. Langs de huizen bungelde draden die via de vensters naar de televisies liepen. Ik kocht zelf nooit een antenne omdat er zoveel antenne resten en stukken op het dak lagen waar ik met wat geknutsel een nieuwe van samenstelde.
De laatste mast die ik zelf in gebruik had was in Nieuwebildtzijl. De ontvangst was beperkt en sterk afhankelijk van het weertype. Bij helder weer had je een betere ontvangst dan bij bewolkt en regenachtig weer. Als het beeld slecht was dan moest ik het dak op om de antenne te draaien, teneinde hem beter op de zender te richten. Een regelmatig terugkerend ritueel waarbij mijn toenmalige partner beneden hard ja of nee moest roepen naar gelang de verbetering of verslechtering van de beeldkwaliteit. Een toestand die niet ongevaarlijk was. Het betrof een oud en gammel dak en ik moest acrobatische toeren uithalen om de antenne te draaien. De mast was tegen de schoorsteen gemonteerd dus daar moest je bovenuit zien te komen. Balanceren op de nok. Achteraf verbaas ik me nog wel eens dat ik niet door het dak gegaan ben. Bij mistig weer was het mogelijk om Duitsland te ontvangen en soms ook wat schimmige beelden van Scandinavische landen. Hartstikke leuk. Aan de dijken was nog geen kabel. Ik miste het niet.
Een beperkt aanbod heeft voordelen. Een of twee slechte zenders zijn beter te hanteren dan dertig slechte zenders. Bovendien is de kwaliteit van de Nederlandse televisie dermate belabberd dat een sneeuwerig beeld geen enkel probleem vormde. Lang na de komst van de kleuren televisie bleef ik zwart wit kijken. Deels door de kosten van een kleurenapparaat maar vooral door desinteresse in het medium. Ik heb nog jaren een zwart wit camping televisie gehad met een zogeheten kamer antenne, bestaande uit 2 uitschuifbare sprieten. Geweldig ding. Soms zag je zelfs schimmige figuren door de ruis. Ik denk dat we weer terug moeten naar de zwart wit televisie. De grammofoonplaat en het cassettebandje zijn ook weer terug. Ik voorspel dat de zwart wit televisie het in 2018 helemaal gaat maken. Let maar op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten