Een buurman van me had op een dag plotseling een bordje voor het keukenraam met daarop de tekst “jonge parkieten te koop.” Op weg naar huis liep ik langs de kennisgeving en besloot over te gaan tot de aanschaf van een gevederde huisvriend. In een of ander tijdschrift had ik gelezen dat alleenstaanden zoals ik, beter af zijn met een huisdier. Daar werden eigenlijk katten en/of honden mee bedoeld, maar een parkiet is ook een huisdier. Goedkoper in aanschaf en onderhoud en je kunt er ook tegen ouwenelen was de redenatie. De parkiet was groen en ik noemde hem Piet. Het was een gezellig beest. Tam. Dat wil zeggen dat het dier de hele dag op mijn hoofd of op mijn schouder zat. Na een paar weken ontsnapte Piet. Hij vloog door een openstaand raam. Ik heb nog geruime tijd bij een boom gestaan -waarvan ik het vermoede had Piet er in zat- terwijl ik ‘piet, piet, piet, pietjuh’ riep. Maar Piet bleef weg. Uiteindelijk heb ik de zoekactie maar gestaakt omdat de buren uiting gaven van hun zorg over mijn geestelijk welzijn door met een vinger richting het voorhoofd te wijzen. Het kooitje heb ik bij de vuilcontainer gezet. Het was snel weg. De behoefte in de buurt om jonge parkieten op te vangen was kennelijk groot.
Yuma
Ik heb ook een waterschildpadje gehad. Dat was minder. Het was de een nalatenschap. Het bakje met inhoud stond in een huis dat ik gehuurd had. De vorige huurder had het achtergelaten. Het betrof een plasticbakje met wat grind op de bodem en een rotsblokje in het midden waar het schildpadje opzat onder een plastic palmboompje. Iets treuriger kon ik me niet voorstellen. Het schildpadje heeft niet zolang meer geleefd.
Poes
In een later stadium kreeg ik een poes. Een leuk beest. Het betrof een zwart geval. Een zwerver die sterk vermagerd aan was komen lopen. Natuurlijk wist ik haar naam niet, dus werd het Poes. Aanvankelijk deelde ik wat eten met Poes en liet haar buiten, maar al snel ging ik over op kattenvoer en toen het kouder werd liet ik haar maar binnen. Gezellig zo een dier in huis. In tv reclame zie je dat ook. Als het gezellig moet zijn -bijvoorbeeld in een reclame over hoe lekker warm en gezellig aardgas is- dan zit er een poes bij. Nadat ze een winter naast de kachel had gelegen en zich kogelrond had gegeten, vertrok ze in het voorjaar. Navraag op het poesenprikbord van de startpagina.nl leerde me dat, dit gedrag van een verwilderde poes is. Verwilderde poesen kunnen moeilijk aarden en slaan makkelijk weer aan de zwerf. Poes dus nooit meer terug gezien. Omdat ik haar miste heb ik in het asiel een poesje opgehaald. Yuma. Ze ligt vandaag de dag meestal achter me in de vensterbank. Liever een poes dan een hond. ‘Een hond heeft een baasje en een poes heeft personeel’, wordt wel eens gezegd. Yuma gaat naar buiten of naar binnen wanneer zij dat wil. Ik vervul dan de onbeduidende rol van portier. En hoor maar klaar te staan.
Jane en Norma Miedema op Norma's Universum
Norma Miedema heeft 40 katten en een hele hoop andere vier voeters. Maar Norma runt de dierenopvang. Norma’s Universum. Het eerstvolgende dier dat ik aanschaf ga ik bij Norma ophalen.
De Wolvensteeg bestaat niet meer. Met de sloop van een aantal panden in het Haniakwartier is de steeg samen met andere stegen van de kaart verdwenen. Na jaren en jaren bakkeleien en plannen ontwikkelen komt er een poppodium en een popacademie. Fijn dat er nu eindelijk iets met het gebied gebeurd. Toch is iets verdwenen dat ik zal missen. Met het verdwijnen van het Haniakwartier tussen Haniasteeg, Ruiterskwartier en Schavernek is er ook een stukje geschiedenis van Leeuwarden verdwenen. Het gebied was eeuwenlang woongebied voor de minder bedeelden. Het was het laatste sloppenwijkje van de stad.
Eeuwen lang woonplaats voor kleine ambachtslieden, beurtschippers,
prostituees en kroeglopers. De laatste jaren bood het slaapplaats aan
dak- en thuislozen en was het een vrijplaats voor graffitispuiters. Stad
en land klaagden over de verpauperde staat van het gebied. Ik ging er
regelmatig even kijken. Er was een steeds wisselende expositie van
graffitikunst. Soms zaten er spuitbus meesterwerkjes tussen. En dan
natuurlijk de reuze berenklauw. Onuitroeibaar voor de gemeentelijke
uitroeingsdienst. Ik heb mijn twijfels of de woekerplant echt verdwijnt
als ze er een popacademie bovenop zetten.
Wat er met een wichelroede nu precies gevonden kan worden is me niet al en geheel duidelijk. Net zo als de vorm van de wichelroede. Voor zover ik me kan herinneren is de wichelroedeloper voornamelijk opzoek naar goud of aardolie en de roede heeft meestal de vorm van een vorkachtige tak. De wichelroedeloper heeft de tak aan 2 uiteinden vast en wijst met het overgebleven uiteinde voor zich uit. Het puntje van de tak gaat heftig vibreren als het boven de vondst hangt.
Niet alleen goud en olie maar ook belangrijke gebeurtenissen in de geschiedenis kunnen met de wichelroede achterhaald worden. Verschillende wichelroedelopers hebben aangetoond dat Bonifatius niet in Dokkum vermoord werd op de plek waar nu het monument staat. De prediker zou een endje buiten Dokkum een kopje kleiner gemaakt zijn. Ook helderziende media bevestigen dit.
Echter nu blijkt dat de moderne wichelaar niet naar aardse rijkdom speurt en ook geen historische gebeurtenissen uitvlooit. Hij is opzoek is leylijnen, aardstralen en breuklijnen.
De wichelroede is geen vorkachtige tak maar een uit twee delen bestaande set van gebogen metalen staafjes. De wichelaar houdt zich voornamelijk bezig met het opsporen van aardstralen. Als je bed op een foute aardstraal staat, heb je een probleem. Ook is het handig om voor je een huis laat bouwen om eerst op de plek door een wichelaar te laten uitwichelen. Anders loop je het risico op een leylijn die niet pluis is te gaan wonen. Persoonlijk maak ik me bezorgder over de straling van hoogspanning, wifi en gsm masten. Maar wichelen is best leuk.
