De ene reiziger is de andere niet.

Leeuwarden heeft haar charme voor een niet onaanzienlijk deel te danken aan de grachten met woonboten en andere vaartuigen. Ze vertellen iets over de geschiedenis van de stad en de waterrijke provincie. De schepen zorgen voor een wisselend decor. De gemeente Leeuwarden heeft ongeveer 185 plekken aangewezen waar woonboten voor langere tijd mogen worden aangemeerd en daar is al sinds jaar en dag een wachtlijst voor. Je komt er dus niet zo maar tussen. Dit ondervond een oude kennis van me. Hij had zijn huis verkocht en hield wat geld over, waar hij een boot van kocht. De boot hield het midden tussen een Pipowagen en een boerenpraam. Een eigen boot met motor was een oude droom van hem. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. De vrijheid tegemoet. Het probleem was dat hij er geen ligplaats bij had gekocht. Hij kwam ook niet in aanmerking voor de wachtlijst omdat de boot niet voldeed aan bepaalde eisen. De opbouw was te hoog of iets dergelijks.

Aanvankelijk lag de boot aangemeerd aan de Kanaalweg. Tegenover Koopmansmeelfabriek. Dat was een beetje uit het centrum maar toch redelijk in de buurt. Dit duurde niet lang. Binnen een maand stuurde de gemeente een officiële brief dat hij op moest zouten. Deed hij dat niet dan zouden ze persoonlijk de drijvende rammelbak komen wegslepen. Op kosten van mijn kennis. Uiteraard.

Gelukkig deed de motor het. Hij zou dat stelletje bureaucraten in het gemeentehuis eens laten zien wat vrijheid is en gewoon een andere plek opzoeken. De volgende aanmeerplaats was de Junokade op de Hemrik. Dat was minder. Hoewel hij er min of meer gedoogd werd en de gemeente zich ook  koest hield, was het wat eenzaampjes. In de avonduren en in de weekends is er geen kip op de Hemrik. Ook waren er geen andere bewoonde boten in de buurt. Daar voelde hij zich niet prettig bij en is uiteindelijk richting Groningen vertrokken. 
De ene reiziger is de andere niet. 

 

In de Leeuwardergrachten liggen geen luxe schepen. Daar bedoel ik jachten en dergelijken mee. Over het algemeen is het een zooitje. Maar een historisch zooitje, heeft een oude schipper mij ooit eens uitgelegd tijdens een open dag van de Museumhaven. 

Aan de Emma- en Willemskade liggen de mooiste schepen. Historische botters, kotters en skûtsjes of wat het zijn mogen. Aan de Oostergrachtswal en de Harlingervaart wordt het minder en vooral roestiger. Historische roest. Dat wel.