De molkfarder, Ruurd Wiersma

Van het verhaal over het leven van Ruurd Wiersma (1904 – 1980) dat de rondleider van het Ruurd Wiersmahuis vertelde, heb ik alleen het gedeelte gebruikt dat zich afspeelt in Birdaard. Dit om technische reden. Niet omdat het niet interessant was. In tegendeel. Ik zag de speelfilm helemaal voor me. Het decor staat er nog onaangetast door de tijd. Het woonhuis en het dorp Birdaard aan de Dokkumer Ee. Alle ingrediënten zijn er. Het melkvervoer per praam langs de oude melkfabrieken langs de Ee. In de jonge jaren nog met de stok voortbewogen. De tragiek van een liefde met een meisje van andere en dus de verkeerde religieuze achtergrond. De dorpelingen die de kunstuitingen van Ruurd maar prutswerk vonden. De worsteling met religie. En natuurlijk de Elfstedentochten met de schaatsers die 2 keer door het dorp kwamen. Op weg naar Dokkum en terug richting Leeuwarden.

Wiersma heeft 300 schilderijen gemaakt. Waarvan slecht een klein gedeelte in bezit of in bruikleen is van de Stichting Ruurd Wiersmahûs. Het betreft z.g. naïeve kunst  Ik vind het werk vooral vrolijk. Kom daar vandaag de dag in de beeldende kunst maar eens om. Kunst is een serieuze zaak en daar past meestal geen humor of olijkheid bij. De kinderlijke fleurige mannetjes en vrouwtjes lijken allemaal te juichen en er zin in te hebben. Door het gebrek aan diepte doet ook een beetje denken aan primitieve kunst. Daar waar er pogingen gedaan worden om het perspectief toe te passen wordt het verkeerd uitgevoerd, zodat de ramen naar de verkeerde kant open gaan. Maar het mag de pret niet drukken. Ook het gebruik van alleen primaire kleuren geeft het werk een bepaalde helderheid, die prachtig is.

Het leuke van het museum lijkt me dat het verhaal en het werk niet alleen behouden blijft maar ook aangevuld wordt. Internet kan daar vandaag de dag een rol inspelen. Even zoeken op marktplaats.nl leverde een aantal naieve schilderijen op. Geen Wiersma, maar echt gezocht heb ik niet. Overigens hoorde ik dat Wiersma bij leven wel degelijk werk verkocht. Het Wiersmahuis werd bezocht door de langsvarende bootjes toeristen. Er zaten meer kunstenaars in Birdaard maar het werk van Ruurd zal betaalbaar geweest zijn en de paneeltjes makkelijk mee te nemen als herinnering aan een fraai stukje Friesland.

De gebruiktemuziek is van Eleni Karaindrou 

Monument in het fluitenkruid

Tussen het fluitenkruid en de pluisbollen van de paardenbloemen heb ik eindelijk het Elfstedenmonument gevonden. Verwarring alom. Er is dus een Elfstendenbruggetje. Dat is een beroemd bruggetje en ligt bij Bartlehiem. En dan is er een Elfstedenmonument en dat ligt bij Gystjerk. Het monument is bij gebrek aan Elfstedentocht nog niet beroemd. Het is gemaakt in 2000. Sindsdien heeft er geen tocht plaats gevonden, zodat er nog geen beelden van een juichende menigte op het brugmonument over de wereld verspreid zijn. Zoals dat met het houten Bartlehiemer bruggetje wel het geval is geweest. Nog even wachten dus. Maar het is wel een heel mooi monument. Prachtig, het blauwe geheel in het groene land. Het is een soort Elfstedenarchief. Als het helemaal af is, wat nog niet het geval is, dan zitten er 7500 tegeltjes van rijders op. De zuid kant van de brug is nog kaal. Het wachten is op de eerst volgende tocht. Pas daarna wordt het afgemaakt. Duurt wel lang maar we blijven hopen. We hebben gelukkig al één beroemd bruggetje. Dat scheelt.

De gebruikte muziek is wat experimenteel. Ik wil het eens uitproberen. Eigenlijk vind ik het wat te dromerig. Ik hou meer van ritmes. Van iets dat een beetje door tuft. Maar het heeft wel sfeer. Het is muziek van begin jaren ’70, van de groep Tangerine Dream en het komt van de CD, Phaedra. Was vroeger een LP, uiteraard. Niet meer te draaien als er kras op kwam.